Sleutel tot verbetering
Door: Kristine
07 September 2014 | Nederland, Leidschendam
Soms kunnen dingen te groot worden om er nog aan te beginnen. Dan zijn er drie opties, je gaat de uitdaging aan en geeft jezelf een enorme schop onder je derrière, of je bedenkt dat het de uitdaging niet meer waard is, of je negeert het zeurende stemmetje totdat je het de uitdaging wel waard vindt. Eigenlijk doelde ik hiermee op het schrijven van een blog (waar in hemelsnaam moet ik nu mee beginnen? Zijn er nog lezers over? Is mijn 'zieke leventje' niet wat passé?), maar in wezen geldt dit voor heel veel, meer belangrijkere dingen, in het leven. Of in ieder geval in mijn leven de afgelopen tijd.
Verbonden hieraan zijn veranderingen, beginnen aan iets betekent veranderen. En veranderingen kosten energie, dus hoeveel energie kost de status quo? Hoeveel energie levert de nieuwe situatie op, maar belangrijker nog, hoeveel energie kost de verandering je? Dat laatste is vaak de rem voor verandering, niet in de laatste plaats omdat je nog voor onaangename verrassingen kan komen te staan gedurende het veranderingsproces. Hetgeen wat vaak doorslaggevend is, is hoeveel energie de huidige situatie je blijft kosten en hoe jij denkt dat het gesteld is met de vooruitzichten.
In ieder geval was dit het geval bij mijn veranderingen in de afgelopen tijd. Zo heb ik deze week durven starten bij een nieuwe universiteit, in de ouwe vertrouwde Randstad notabene. Dat was een hele stap (en dat terwijl ik nog niet eens kan lopen :p), maar het lijkt het wel waard. Een nieuwe omgeving, maar vooral een plek om naartoe te kunnen gaan, weer onderdeel te zijn van een groter geheel. Echter is die Randstad niet meer zo vertrouwd. Een nieuwe omgeving betekent ook afdelingsculturen snuiven, voorstelrondjes doen en opnieuw op zoek gaan naar de invalidentoiletten (NB. een aparte studie op invalidewc's zit in de ontwerpfase). Moeilijk, maar ook een kans om jezelf te herpositioneren. Dus hoe zou ik mij gaan voorstellen bij mijn nieuwe collegae, die nog niks hebben meegekregen van mijn bijna vier jaar durende herstelavontuur?
Wat zijn mijn hobbies? Ik bedoel wat zijn mijn hobbies nu, wat zijn mijn dromen nu? Dansen, reizen, avondjes uitgaan. Ik zou het allemaal willen noemen, maar wie houd ik dan nog voor de gek? Ook de nieuwe hobbies van de afgelopen jaren blijken te sneuvelen door mijn korte 'interesseboog': sieraden maken, taarten bakken, voetbal kijken, Portugees leren, het komt en gaat, allemaal door de hoop je 'echte' hobbies weer te kunnen oppakken. Echter wordt het tijd onder ogen te zien dat wachten stilstaan is, suboptimaal leven. Maar ook de serieuzere onderwerpen zijn lastig, wat zijn je ambities, waar wil je over vijf jaar staan, wat zijn je drijfveren? Vier jaar geleden had ik hier grote ambitieuze antwoorden op kunnen geven. Echter weet ik nu beter, zou ik juist willen vertellen dat het niet om die toekomst gaat, maar om hoe je nu het beste uit jezelf kunt halen, in je huidige situatie. Promoveren is daarom voor mij de manier om de wereld een beetje mooier te maken. Ik ben geen arts, ik kan niet naar rampgebieden vliegen, ik kan niet alle boardrooms afgaan als sustainability consultant. Daarom wil ik met mijn onderzoek zowel mensen als organisaties hun eigen kracht laten inzien. inspireren om het beste uit zichzelf te halen en laten inzien dat we met samenwerken nog verder kunnen komen. Samenwerken is de kracht van het bestaan, de sleutel tot verbetering.
Dit merk ik in ieder geval in mijn start bij het revalidatiecentrum, waar ik vorige maand eindelijk mee heb mogen starten (blijkbaar is revalidatie iets wat je on hold kunt zetten, aangezien ik 3.5 maand heb moeten wachten om te kunnen starten). Maar nu zijn we dan eindelijk van start gegaan. Het revalidatiecentrum gelooft in een multidisciplinaire en holistische aanpak. Verschillende therapeuten zijn zich nu aan het buigen over mijn situatie (en zijn nog van plan) met elkaar te overleggen om ieder vanuit zijn of haar eigen expertise in te schatten of het revalidatiecentrum nog wat voor mij zou kunnen betekenen. Ik hoop dan ook dat deze praktijk studie mijn rationale van mijn promotieonderzoek gaat ondersteunen en dat hun samenwerking daadwerkelijk de sleutel gaat zijn tot verbetering, mijn verbetering.
Verbonden hieraan zijn veranderingen, beginnen aan iets betekent veranderen. En veranderingen kosten energie, dus hoeveel energie kost de status quo? Hoeveel energie levert de nieuwe situatie op, maar belangrijker nog, hoeveel energie kost de verandering je? Dat laatste is vaak de rem voor verandering, niet in de laatste plaats omdat je nog voor onaangename verrassingen kan komen te staan gedurende het veranderingsproces. Hetgeen wat vaak doorslaggevend is, is hoeveel energie de huidige situatie je blijft kosten en hoe jij denkt dat het gesteld is met de vooruitzichten.
In ieder geval was dit het geval bij mijn veranderingen in de afgelopen tijd. Zo heb ik deze week durven starten bij een nieuwe universiteit, in de ouwe vertrouwde Randstad notabene. Dat was een hele stap (en dat terwijl ik nog niet eens kan lopen :p), maar het lijkt het wel waard. Een nieuwe omgeving, maar vooral een plek om naartoe te kunnen gaan, weer onderdeel te zijn van een groter geheel. Echter is die Randstad niet meer zo vertrouwd. Een nieuwe omgeving betekent ook afdelingsculturen snuiven, voorstelrondjes doen en opnieuw op zoek gaan naar de invalidentoiletten (NB. een aparte studie op invalidewc's zit in de ontwerpfase). Moeilijk, maar ook een kans om jezelf te herpositioneren. Dus hoe zou ik mij gaan voorstellen bij mijn nieuwe collegae, die nog niks hebben meegekregen van mijn bijna vier jaar durende herstelavontuur?
Wat zijn mijn hobbies? Ik bedoel wat zijn mijn hobbies nu, wat zijn mijn dromen nu? Dansen, reizen, avondjes uitgaan. Ik zou het allemaal willen noemen, maar wie houd ik dan nog voor de gek? Ook de nieuwe hobbies van de afgelopen jaren blijken te sneuvelen door mijn korte 'interesseboog': sieraden maken, taarten bakken, voetbal kijken, Portugees leren, het komt en gaat, allemaal door de hoop je 'echte' hobbies weer te kunnen oppakken. Echter wordt het tijd onder ogen te zien dat wachten stilstaan is, suboptimaal leven. Maar ook de serieuzere onderwerpen zijn lastig, wat zijn je ambities, waar wil je over vijf jaar staan, wat zijn je drijfveren? Vier jaar geleden had ik hier grote ambitieuze antwoorden op kunnen geven. Echter weet ik nu beter, zou ik juist willen vertellen dat het niet om die toekomst gaat, maar om hoe je nu het beste uit jezelf kunt halen, in je huidige situatie. Promoveren is daarom voor mij de manier om de wereld een beetje mooier te maken. Ik ben geen arts, ik kan niet naar rampgebieden vliegen, ik kan niet alle boardrooms afgaan als sustainability consultant. Daarom wil ik met mijn onderzoek zowel mensen als organisaties hun eigen kracht laten inzien. inspireren om het beste uit zichzelf te halen en laten inzien dat we met samenwerken nog verder kunnen komen. Samenwerken is de kracht van het bestaan, de sleutel tot verbetering.
Dit merk ik in ieder geval in mijn start bij het revalidatiecentrum, waar ik vorige maand eindelijk mee heb mogen starten (blijkbaar is revalidatie iets wat je on hold kunt zetten, aangezien ik 3.5 maand heb moeten wachten om te kunnen starten). Maar nu zijn we dan eindelijk van start gegaan. Het revalidatiecentrum gelooft in een multidisciplinaire en holistische aanpak. Verschillende therapeuten zijn zich nu aan het buigen over mijn situatie (en zijn nog van plan) met elkaar te overleggen om ieder vanuit zijn of haar eigen expertise in te schatten of het revalidatiecentrum nog wat voor mij zou kunnen betekenen. Ik hoop dan ook dat deze praktijk studie mijn rationale van mijn promotieonderzoek gaat ondersteunen en dat hun samenwerking daadwerkelijk de sleutel gaat zijn tot verbetering, mijn verbetering.
-
07 September 2014 - 01:38
Yara:
Prachtig stuk Kris. Ik ben ontroerd en ik hoop met je mee! -
07 September 2014 - 10:12
Anouk:
Kris, als je maar weer dat je alleen met deze verhalen al mensen inspireert! Van D e kracht die jij laat zien kunnen we allemaal wat leren! -
07 September 2014 - 11:01
Zus:
Je verhaal raakt me... Wat n veranderingen.... Stilstaan , doorgaan... Het beste er van maken. Knap dat je het Rotterdam avontuur aangaat ! Hoop dat Sophia een doorbraak kan veroorzaken X -
07 September 2014 - 17:27
Adeva:
Wat mooi geschreven en ik ben supertrots op jou! Je bent een doorzetter en haalt altijd het positieve uit alles. Het is mooi om te zien hoe je dingen blijft ondernemen en zo weer verder komt! Er komen mooie dingen aan voor jou en ik vind het supergoed dat je de kansen aangrijpt!! Heel veel liefs, je nichtje xx -
07 September 2014 - 20:23
Stéphanie:
Supermooi stuk geschreven schat! Echt een power-move dat je deze stap weer hebt gezet!
Je ontroert me en inspireert mij!
Liefs xxx -
08 September 2014 - 09:47
Emma H:
Lieve Kris,
Mooi om te lezen.
Je maakt de wereld iedere dag al een stukje mooier :) Je promotie gaat daar zeker aan bijdragen. Mooie ambitie!
Zet 'm op topper! x -
08 September 2014 - 12:38
Jaimy:
Mooi geschreven Kris!! Wanneer gaan we je stukken bundelen? Het is echt een gave van je om andere mensen hun kracht te laten zien! Daar is echt een krachtig persoon voor nodig, en dat weten we allemaal dat ben jij van top tot teen! Kick ass hoe je nu voor deze uitdaging gaat! Mooi hoe je al je ervaringen samenvoegt en omzet in zo'n sterke visie. Je inspireert me en vele mensen om je heen. Love it! Smak -
09 September 2014 - 22:28
Rachel:
Like Like Like! Een like voor je blog en likes op de reacties! Ik geef je gelijk...het gaat niet om die toekomst, maar om hoe je nu het beste uit jezelf kunt halen, in je huidige situatie! Mooi gezegd en super gehandeld!
Je blijft uitdagingen aangaan en ik vind het echt jouw kracht om mensen hun eigen kracht te laten zien!
Ik weet hoe goed je daarin bent...want je maakt mijn wereld ook altijd mooier! :) Dank je wel lieve vriendin en ga zo door! Kei veel liefs! ;) xx Ps. Don't stop....deze blog blijft super om te lezen! -
11 September 2014 - 13:31
Rieke (moeder):
Nou Kris, ik kan je verklappen dat de pensionadas hier gek op je zijn. Wat een vrolijk "meisje", met een aanstekelijke energie, ze worden blij van je, je pept zelfs hen op, net als zovelen bewonderen ze je moed om ondanks alles door te gaan. Ze zien je gedisciplineerd je oefeningen doen, een voorbeeld voor hen en mij.
En je moeder profiteert het meest van je terugkomst naar de Randstad. We zijn weer dichtbij elkaar, ik hoef me minder zorgen te maken (in de nacht) hoe je het moet redden op moeilijke momenten zo ver weg. En je kookhobby levert mij een paar lekkere gezondere warme maaltijden op.
Wij hopen met jou dat EUR en Sophia Revalidatie je meer kwaliteit van leven zullen brengen.
En we zullen altijd verschrikkelijk trots op je blijven, want je bent en blijft een kanjer! Xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
