Circle of life

Advocaat eitjes op het schaaltje, EHBO trommeltje aan de muur,
tropische temperaturen in de kamer, glurende buren op de buitengang...

...Hola, zijn we wel op de goede reis? Hadden we dit hoofdstuk niet al afgesloten? Was ze niet al een jaar geleden ontslagen uit dat verpleeghuis?

Lang leven de circle of life! Ik ben weer terug, nou ja ik heb een stapje terug gedaan. Dit keer niet naar een levendig verpleeghuis, maar naar een walhalla voor pensionada's, alias de (oorspronkelijke senioren) woning van mijn moeder. En ja ik weet dat mijn werkende leventje nog maar net is begonnen, maar in het kader van beter goed voorbereid zijn op de toekomst, gaat mijn volgende reis het leven van de vitale (en minder vitale) senior ontdekken. Alleen de hippe rollator mist nog, maar daar kan aan gewerkt worden..

Op Koningsdag ben ik als een koningin verhuisd uit Eindhoven, terug naar mijn roots in de Randstad. Ondanks alle bloed, zweet en tranen, veel tranen, die ik had ingezet om een nieuw paleisje te vinden in Eindhoven, mocht het niet zo zijn. De studentenhuisvestingsorganisatie had bedacht dat ik dit keer niet onder het groepje buitenlanders mocht behoren (ondanks mijn kroeze uitspattingen van de afgelopen maanden) en dat ik als Nederlandse PhD STUDENT niet thuis hoor in een STUDENTenstudio (buitenlandse PhD studenten wel). Prima, verhuizen uit die bunker, daar was ik nog wel het allerminst rouwig om (hoewel Strijp-S toch wel een plekje in mijn hart heeft veroverd). Alleen waarnaartoe dan? Daar was ik vorig jaar, nog vóór het uitzet-oordeel van de husivestingvereniging, al een goed voorbereide zoektocht naar gestart. Want vind maar eens een huis voor een 55-minner, zonder trap, terwijl je nu adequaat woont (i.e. de studentenstudio was invalidevriendelijk), maar met een tijdelijk (studenten)contract, en een beperkt budget (als ik had gekund, had ik die goedbetaalde traineeship en die 50-urige werkweek allang op zak). Al in de verpleeghuisperiode reageerde ik op de leukste sociale bouwprojecten en belde ik makelaars plat (op mijn meest heldere momenten dan). Echter werd het na een aantal maanden duidelijk dat er voor mijn situatie geen geschikte huizen beschikbaar zouden zijn zonder wat hulp van de verzorgingsstaat, alias de gemeente (of zijn het nu praktisch gescheiden entiteiten?). Echter zitten er natuurlijk grenzen en vooral grijze gebieden in het beleid van deze verzorgingsstaat en laat nou net mijn exotische combinatie van (ex?) student + (chronisch?) invalide + (parttime?) baan + (tijdelijk!) huurcontract nou net op zo'n mooi onontdekt eiland vallen.

En ja die val was hard, misschien wel zo hard dat het een gat in mijn heup heeft geslagen. Want na het emotionele afscheid van Eindhoven en het warme onthaal in de Randstad twee weken geleden, stond de volgende verrassing alweer op mij te wachten: de controle, one year after... Spannend! Goed gewapend met een gezonde dosis realisme en een vleugje optimisme door mijn verbeterde loopafstand (650m!) was ik klaar voor het waarschijnlijk niet verrassende oordeel van de arts. Ik was dan ook niet zozeer verbaasd om de uitspraak "ik weet het ook niet meer (je spieropbouw is uiterst traag?!), dit is inderdaad niet wat we gehoopt hadden one year after", dan wel om een kleine bevinding op de röntgenfoto. Een zwarte lijn, geen reden tot paniek, althans niet nu, aldus de arts. Pas als de lijn de heupkop omringt wordt het enigszins problematisch. Nu (zo op 2/5e ring (met het leken-oog) was er op dit moment nog niks aan de hand. Toch maakte het feit. dat het er op de vorige foto een half jaar geleden niet was, ons er niet geruster op. Een beetje extrapoleren op basis van deze ontwikkelingssnelheid plus de herstelgeschiedenis van de vorige operaties, nou ja, zorgde toch wel voor een lichte paniekaanval. Deze ontwikkeling moet dus gemonitord worden. Gelukkig komt het vaker voor bij jonge mensen met een nieuwe heup en zet het niet altijd, vaker niet dan wel, door (moeten we maar even niet denken aan die wonderbaarlijke eigenschap van mijn heup om het onmogelijke mogelijk te maken (lees, super zeldzaam wat er nu steeds is gebeurd in mijn heup)...

Echter zorgde bevinding één (reminder: "ik weet het ook niet meer) er wel voor dat ik nu wordt doorverwezen naar een revalidatiearts/centrum, waar ze met een holistischere blik gaan kijken naar mijn casus (want ja die oude heup is er nu toch echt uit, maar de pijn en de zwakte is gebleven, en ook die rechterknie doet nog steeds moeilijk). Ondertussen ben ik ook weer terug bij mijn fysiotherapeut in Noordwijk, die mij als kind ook weer heeft leren lopen na een eerdere operatie. Zeven jaren lang ben ik daar kind aan huis geweest, dus het voelde dan ook als thuiskomen, toen ik daar vorige week vrij soepel binnen kwam lopen (op mijn nieuwe Nikes, grinnik, en mijn ouder krukken, zucht). Echter wist ik ook niet hoe snel ik weer naar buiten moest vluchten, nadat mijn fysiotherapeut had aangekondigd dat het misschien toch beter zou zijn om een rollator te gaan gebruiken (?!?). Helaas was de lift stuk, en heb ik dus zijn hele pleidooi moeten aanhoren. Er zit zeker wat in en tja mijn gezondheid gaat toch echt voor...

Dus nu moet ik vijf goede redenen gaan verzinnen waarom ik misschien wel binnenkort met een rollator door de straten banjer. In ieder geval kan ik er al één verzinnen: ik wil niet opvallen in mijn nieuwe stek en pas mij aan aan de omgeving: Pensionada Walhalla, here I come! Echter zijn de meeste senioren hier nog zo vitaal, dat ik denk ik toch beter het businesscase excuus kan gaan gebruiken: ik test ze voor mijn nieuwe webwinkel (ja Tobias, die ene waarvoor wij in onze bachelorstudie technische bedrijfskunde voor de gezondheidszorg nog een businesscase hebben geschreven...)