Wat nou banentekort? Think "in of the eldery home"

Gezocht: technici met verstand van scootmobiels. Vanmorgen was de scootmobiel van mister X kapot. Op één specifieke plaats gaf het een heils kabaal. Waar ik dacht dat het de parkeersensor zou zijn (zou me niet verbazen als die dingen dat hebben) dacht mevrouw Y dat het aan het niet aanstaande luchtrooster zou liggen, waarop de scootmobiel geparkeerd stond. Na het verplaatsen (zie twee ouderen duwen een scootmobiel voort), kregen ze het ding inderdaad weer aan de praat. Of het het rooster is geweest zullen we nooit weten, maar ik vraag me af of het probleem nu echt verholpen zou zijn. Echter kwamen nu de verhalen los van scootmobiel-pech. Meneer X vertelde dat hij eens midden op het kruispunt had stilgestaan, omdat zijn mobiel was uitgevallen (hij verdacht iemand ervan de stekker eruit te hebben getrokken). Een aardige jongeman had hem toen helemaal geduwd naar het verzorgingshuis (zeker één van Tempoteam, daar zouden er meer van moeten zijn!). Ook mevrouw Y, trotse eigenaresse van een zeer snel model, beaamde dat ze zonder scootmobiel ontredderd zou zijn.

Al is die elektrische automarkt maar moeilijk van de grond te krijgen: de elektrische scootmobielen zijn een groot succes. Dus alle automonteuren / technic/handelaren zonder baan (van het weekend nog op het nieuws: auto's zijn niet meer sexy onder de huidige hippe twintigers / dertigers): begin maar een hulpmiddelen-verkoop en -reparatie punt (dat wel betrouwbaar is in tegenstelling tot de WMO (=Wet maatschappelijk ondersteuning), die nog in haar kinderschoenen staat). Die markt is booming. Zo zijn er nog talloze andere segmenten van de zorg, waarin ik nichemarkten heb ontdekt. Omwille van mijn carriere zal ik ze niet allemaal onthullen, maar één ding is zeker. De zorg vormt een schaduwmaatschappij voor de zichtbare maatschappij, vol kansen. Krijg je een zoveelste attractiepark voor kinderen niet van de grond: in het woonzorgcomplex staan ze te springen om concerten, biljartavonden en andere activiteiten en ze zijn ook nog eens bereid om ervoor te betalen (mijn wijze economiedocent op de universiteit zei altijd dat je het geld beter kon laten rollen, voordat je doodgaat. Waarschijnlijk heeft hij hier een gastcollege gegeven). Ook is er nog veel vraag naar handen aan het bed (zie de inspirerende serie "Malaika"). Echter smachten wij-hier-in-het-verzorgingshuis ook naar zorgmanagers, yoga instructors, modeontwerpers, kappers (al ben ik uiterst tevreden over de zaak hier beneden: wow! aanrader!behalve watergolven ook talent voor black hair!), koks, schilderdocenten, bloemisten, docenten voor de cursus i-pads voor ouderen (op aanvraag van de buurvrouw;) etc. met natuurlijk de voorwaarde dat ze openstaan voor "what eldery want". Zo ben ik ervan overtuigd dat de huidige cateraars geen goed marktonderzoek hebben verricht. Het dieet bestaat hier hedentendage nog steeds uit aardappels, (gekookt of gebakken), krieltjes, aardappelpuree en stamppot van aardappel. Welke oudere van tegenwoordig lust er nu geen rijst of pasta?

Dus denk "out of the box" of "in of the eldery home"! Innoveer voor de ouderen & chronisch zieken, de snelst groeiende afzetmarkt of in ieder geval een markt vol met kansen (ik dek mij in tegen fact-check, ben vooral een idealist he;). Ook op het gebied van duurzaamheid zijn nog veel verbeterslagen te behalen in de zorg! Denk bijvoorbeeld aan het recyclen van plastic (bv medicijnbuisjes); het besparen van handdoeken om mee te douchen (elke dag 2 nieuwe?!?); het vaststellen van de EOQ van medicijnen en voedsel (optimale ordergrootte); het uitzetten van de standby stand van televisies & andere electronische apparaten op afstand (als je niet "even" naar de televisie kan lopen); en het hergebruiken van hulpmiddelen, zoals rollators die maar één of twee jaar zijn gebruikt. Bovendien mag het People aspect niet worden vergeten: eenzame ouderen en chronisch zieken! Blijf ze betrekken in de maatschappij, optimaliseer de telecare technologie (de zorg-op-afstand communicatietechnologieen), maar doe dat wel op de goede manier en houd rekening met de kenmerken en beperkingen van de doelgroep. Mijn communicatiekastje sluit namelijk telkens af met de zin, "Batterij zwak" nadat ik de zuster heb opgeroepen. Echter klinkt dit bij een ieder (doof of niet) in de oren als "Wat ben jij zwak". Dit is toch telkens weer een pijnlijke opmerking na een dag hard ploeteren ;)!