De druppel

Het begon allemaal van het weekend, toen een lusteloos gevoel me bekroop op zaterdagochtend: wat te doen? geen koffieuurtje vandaag. Het was weer weekend... de zwaarste dagen voor een deel van de ouderen hier: geen vrijwilligers, geen activiteiten en dus ook niet koffieleuten. Eigenlijk is het sinds dat punt alleen maar bergafwaarts gegaan met mij deze week. Waar ik me aan het begin van de week nog louter stoorde aan het geluid van een sneeuwruimer midden in de nacht: werd het geluid van vechtende (lees parende) vogels in de boom recht voor mijn kamer me later in de week al te veel. Bovendien liet de WiFi-verbinding van Vitalis me constant in de steek deze week, waardoor mijn tvkijkgedrag noodgedwongen een teleurstellend dieptepunt had moeten bereiken. Het was uitgebreid van Koffietijd en Omroep Max, naar het Studio 040 Nieuws, Four Weddings en Take me out. Het kon immers geen kwaad om me eens te gaan verdiepen in de stad, waar ik nog minstens een jaar moet gaan wonen (en toch stiekem al bijna zes jaar heb gewoond). Take me out & four weddings hadden daarentegen geen enkele verdiepende waarde ;).

Het moment was aangebroken waar iedereen zo gevreesd voor had: mijn emmer was overgelopen. De zwaartekracht die je constant tegenwerkt; het gebrek aan privacy, aanbellen nadat de deur al wordt opengezwierd; elke ochtend maar wachten totdat je op een totaal onverwachts moment gedoucht kan worden; niet je sokken uit kunnen doen als het te warm is (en niet kunnen voelen dat je linkervoet onderkoeld is vanwege slechte doorbloeding); en gedurende de hele dag getuige zijn van de logistieke hub van het verpleeghuis (laad en losplek recht onder mijn kamer). Als klap op de vuurpijl stond er donderdagochtend iets verdachts onder mijn raam opgesteld, dat niet veel weg had van een normale vrachtwagen. Waar ik het in het stadscentrum nog met een grote boog omheen zou hebben gelopen (toen ik nog kon lopen(sorry :p)), was nu geen ontkomen aan. Tijdens één van mijn goede daden om 09.00u sochtends (jonge heuppatienten-ervaringen delen via een Skype-achtig programma voor de bijscholing van het verpleegkundig personeel in het Radboud UMC), begon een draaiorgel het Brabantse volkslied te spelen (ik herhaal om 09.00u sochtends!?!). Ondanks mijn verwoedde poging de skypeverbinding te redden, schalde het geluid minstens zo hard door het enkelglas van mijn kamer. Echter zorgde dat wel voor een extra dementie tijdens mijn antwoord op de vraag van de verpleegkundigen in Nijmegen 'Hoe het nou eigenlijk was om als twintiger te revalideren in een verpleeghuis tussen al die ouderen?'

Om de ernst van mijn situatie te benadrukken heb ik de woordgrap expres laten staan in de vorige alinea (ik zal maar niet zeggen dat het me serieus twee minuten kostte, voordat ik weer op het goede woord was gekomen)). Dat kan a) komen doordat ik aan het conformeren ben aan mijn omgeving, wat bij mij bijzonder snel gaat, of b) door de hoeveelheid morfinebevattende medicijnen in mijn bloed. In ieder geval zorgde optie b) ervoor dat ik gisteravond serieus duizelig werd van alle lettertjes van mijn woordzoeker (al kan optie a) ook bij hebben gedragen aan de traagheid, waarin ik hem uiteindelijk heb opgelost). Het gaat namelijk momenteel ook niet zo soepel met mijn gezondheid. Hoewel het lekkere weer van deze week (lees elke dag toch minstens een uurtje zon) mij uitdaagde naar een steeds iets verder bankje buiten te hoppen, werd ik gister keihard teruggevloten. De app van de fysiotherapeute had aangegeven dat we maar liefst 470m buiten hadden afgelegd op krukken. Dat heb ik geweten ook. Ik had deze week al niet zo'n goede week, maar vandaag wilde het helemaal niet lukken. Maar ja niemand heeft gezegd dat de vierde keer opnieuw leren lopen minder zwaar zou zijn. Het stelt zowaar nog hogere eisen aan je geduld. Zeker omdat het nog minstens een aantal maanden gaat duren voordat ik ga weten of deze nieuwe heup mij gaat brengen tot het level waar ik zou willen komen (en dan hebben we het alleen nog maar over zelfstandig lopen).

Maar in ieder geval weet ik dat ik deze maanden niet alleen hoef door te maken. Het bezoek, al dan niet gewaarschuwd voor mijn volle emmer, bleef dapper langskomen; voor mij koken en mij in de rolstoel rondduwen (een lekkere high tea van het weekend en vandaag een heerlijk lange wandeling door de sportcampus met mijn oude hockeytrainingsveld deden mij wonderbaarlijk echt goed). Ook liet het verzorgend personeel geduldig mijn verzuchtingen over zich heenkomen. Ze waren dan ook helemaal niet verrast: ze hadden niet gedacht dat het maar liefst een hele maand zou duren, voordat ik gillend gek zou worden hier. Dus wie-o-wie durft mijn record hier te verbreken ;)?