Dilemma's
Door: Kristine
09 Juni 2013 | Nederland, Eindhoven
Wel of niet uit het raam gillen of het wat zachter kan met de glasbak (die elke dag - potje voor potje - wordt gevuld onder mijn raam)? Wel of niet op het belletje drukken om gedouched te worden, nog vóór Koffietijd graag (nu weliswaar zomerreces boehoee!)? Wel of niet de deur open doen voor een mysterieus geklop (zelfs de psychiatrische cliënten weten tegenwoordig mijn deur te vinden: zou ik die aantrekkingskracht opeens ook buiten het verpleeghuis hebben (A)?) Wel of niet buiten een boekje gaan lezen (je weet nooit hoeveel energie je de terugweg opeens kost)? Wel of geen jurk bestellen voor Cindy's bruiloft nu (hoeveel kg's kunnen er nog af- en aanvliegen met het intense trainingsschema & de onbeperkte beschikbaarheid van zoetige zaligheden (thanks mama :s))? Wel of geen blog schrijven? Zijn ze me al zat? Was toch wel even schrikken he, die minder positieve instelling van mij (maar ik ben ook maar een mens overgeleverd aan de grillen van het psychologische brein van een herstellende patiënt). Gelukkig heb ik de afgelopen week weer genoeg hilariteit meegemaakt om het weer een positieve draai te kunnen geven.
Ik maak me namelijk serieus een beetje zorgen over het alcoholgebruik van de oudere van tegenwoordig (in combi met hun medicijnen). Geïnspireerd door het programma van Studio 040, dat ouders op hun verantwoordelijkheid wijst voor het alcoholgebruik van hun tieners, wil ik de kinderen ook op hun verantwoordelijkheid wijzen voor het alcoholgebruik van hun moeder of vader op leeftijd (bejaard vind ik toch zo negatief klinken, weet niet wat het is). Het is meer dan eens dat een oudere het niet laat zitten bij een slaapmutsje en gedurende de dag al een glaasje jenever of port (probeert te) bestellen (deels neemt het Praathuys personeel verantwoordelijkheid, hoewel de legitimatieplicht hen niet echt handvaten daarvoor geeft). Ik werd pas echt op de ernst van de situatie gewezen toen mevrouw Y de weg niet meer naar de lift kon vinden, terwijl het toch echt één rechte gang was (en nee, geen dementie- excuus;). Mevrouw Z, die toch de honderd al is gepasseeerd, deed er nog een schepje bovenop door met haar rollator vol met bierflesjes op weg te gaan naar de supermarkt. Het lijkt hier afentoe wel net een studentenhuis (zou er een rijverbod voor scootmobiels bestaan?).
Echter was het deze week ook tijd voor serieuze zaken. Ik ben weer begonnen met wat werkzaamheden voor mijn universiteitsbaan (jippie! wat een gevoel van anti-nutteloosheid wel niet kan veranderen). Ook is vorige week ein-de-lijk de publicatie uitgekomen, waaraan ik heb meegeschreven vanuit mijn scriptie al een paar maanden geleden (zie je, het tempo in een verpleeghuis ligt ook weer niet zoveel lager dan in de werkelijkheid (even een als/dan dilemma: help ben iets te goed aan het integreren in Brabant!), zie http://www.bopinc.org/en/updates/publications/item/192-developing-bop-partnerships. Deze publicatie werd vol bewondering ontvangen door mijn koffiemaatjes tijdens het koffieuurtje (ja ik heb natuurlijk wel pauze nodig in mijn zware werkweek). Ook was één van de vaste gasten weer terug aan de koffietafel, na een ongelukje op zijn scootmobiel. Ik had het zo erg met hem te doen dat ik zelfs bereid was - als hij nog langer wegbleef van het koffieuurtje- mijn ongeschreven regel te overtreden en bij hem op bezoek te gaan (en dus het grote risico voor lief te nemen van het eenmaal beginnen aan huisbezoeken... heb al een waslijst aan huisnummers verzameld (het betere werk hehe ;)).
Ondertussen begint het trouwens ook een beetje te borrelen in het verpleeghuis. Wanneer mag ze naar huis gaan (o, blijft ze niet permanent dan?)? Komt ze dan nog wel op de koffie? Mijn geplande verhuisdatum verspreidt zich als een lopend vuurtje. Afgelopen week heb ik met de fysiotherapeute een bezoekje gebracht aan mijn optrekje om de grootte van de uitdaging van zelfstandig wonen te inventariseren. Na drie zware hindernissen getrotseerd te hebben (de bijzonder zware deuren, die ook nog eens naar de verkeerde kant opengaan, waardoor eigenlijk een klein hopje is vereist, wil de deur niet tegen je neus komen), kreeg ik het niet voor elkaar om mijn eigen huisdeur van het simpele slot te halen (iets te vroeg gejuicht). Toch slaagde ik uiteindelijk voor mijn "droog"-kook en -klim-in&uit-bed examen en gaf de fysiotherapeute me groenlicht om mijn hersteltrip thuis te mogen vervolgen. Weliswaar met de aantekening nog extra hard te oefenen voor het douchen. Samen met de verpleegkundigen verzinnen we daarom nu de gekste manieren om mijn voeten te drogen zonder te bukken (alle oplossingen zijn welkom:). Ook is het me al gelukt mijn ondergoed op acrobatische wijze aan te krijgen zonder mijn bovenlijf meer dan 90 graden te buigen). Hiermee komt de oplossing voor het belangrijkste dilemma (wel of niet naar huis?) steeds weer een stapje dichterbij. Nu nog wachten op het groene licht van de arts morgen...
Ik maak me namelijk serieus een beetje zorgen over het alcoholgebruik van de oudere van tegenwoordig (in combi met hun medicijnen). Geïnspireerd door het programma van Studio 040, dat ouders op hun verantwoordelijkheid wijst voor het alcoholgebruik van hun tieners, wil ik de kinderen ook op hun verantwoordelijkheid wijzen voor het alcoholgebruik van hun moeder of vader op leeftijd (bejaard vind ik toch zo negatief klinken, weet niet wat het is). Het is meer dan eens dat een oudere het niet laat zitten bij een slaapmutsje en gedurende de dag al een glaasje jenever of port (probeert te) bestellen (deels neemt het Praathuys personeel verantwoordelijkheid, hoewel de legitimatieplicht hen niet echt handvaten daarvoor geeft). Ik werd pas echt op de ernst van de situatie gewezen toen mevrouw Y de weg niet meer naar de lift kon vinden, terwijl het toch echt één rechte gang was (en nee, geen dementie- excuus;). Mevrouw Z, die toch de honderd al is gepasseeerd, deed er nog een schepje bovenop door met haar rollator vol met bierflesjes op weg te gaan naar de supermarkt. Het lijkt hier afentoe wel net een studentenhuis (zou er een rijverbod voor scootmobiels bestaan?).
Echter was het deze week ook tijd voor serieuze zaken. Ik ben weer begonnen met wat werkzaamheden voor mijn universiteitsbaan (jippie! wat een gevoel van anti-nutteloosheid wel niet kan veranderen). Ook is vorige week ein-de-lijk de publicatie uitgekomen, waaraan ik heb meegeschreven vanuit mijn scriptie al een paar maanden geleden (zie je, het tempo in een verpleeghuis ligt ook weer niet zoveel lager dan in de werkelijkheid (even een als/dan dilemma: help ben iets te goed aan het integreren in Brabant!), zie http://www.bopinc.org/en/updates/publications/item/192-developing-bop-partnerships. Deze publicatie werd vol bewondering ontvangen door mijn koffiemaatjes tijdens het koffieuurtje (ja ik heb natuurlijk wel pauze nodig in mijn zware werkweek). Ook was één van de vaste gasten weer terug aan de koffietafel, na een ongelukje op zijn scootmobiel. Ik had het zo erg met hem te doen dat ik zelfs bereid was - als hij nog langer wegbleef van het koffieuurtje- mijn ongeschreven regel te overtreden en bij hem op bezoek te gaan (en dus het grote risico voor lief te nemen van het eenmaal beginnen aan huisbezoeken... heb al een waslijst aan huisnummers verzameld (het betere werk hehe ;)).
Ondertussen begint het trouwens ook een beetje te borrelen in het verpleeghuis. Wanneer mag ze naar huis gaan (o, blijft ze niet permanent dan?)? Komt ze dan nog wel op de koffie? Mijn geplande verhuisdatum verspreidt zich als een lopend vuurtje. Afgelopen week heb ik met de fysiotherapeute een bezoekje gebracht aan mijn optrekje om de grootte van de uitdaging van zelfstandig wonen te inventariseren. Na drie zware hindernissen getrotseerd te hebben (de bijzonder zware deuren, die ook nog eens naar de verkeerde kant opengaan, waardoor eigenlijk een klein hopje is vereist, wil de deur niet tegen je neus komen), kreeg ik het niet voor elkaar om mijn eigen huisdeur van het simpele slot te halen (iets te vroeg gejuicht). Toch slaagde ik uiteindelijk voor mijn "droog"-kook en -klim-in&uit-bed examen en gaf de fysiotherapeute me groenlicht om mijn hersteltrip thuis te mogen vervolgen. Weliswaar met de aantekening nog extra hard te oefenen voor het douchen. Samen met de verpleegkundigen verzinnen we daarom nu de gekste manieren om mijn voeten te drogen zonder te bukken (alle oplossingen zijn welkom:). Ook is het me al gelukt mijn ondergoed op acrobatische wijze aan te krijgen zonder mijn bovenlijf meer dan 90 graden te buigen). Hiermee komt de oplossing voor het belangrijkste dilemma (wel of niet naar huis?) steeds weer een stapje dichterbij. Nu nog wachten op het groene licht van de arts morgen...
-
09 Juni 2013 - 20:31
Lotte:
Fijn om te merken dat je weer wat beter in je vel zit! Ik ben benieuwd naar morgen, succes! -
09 Juni 2013 - 21:48
Ellen:
Voetjes droog fohnen? :D -
11 Juni 2013 - 10:47
Yaar:
Parel van een stuk weer Kris. Al moet ik wel opmerken dat het slot van jouw voordeur alles behalve simpel is ;) Ik ben heel trots op je hoe je met al deze dilemma's omgaat! -
11 Juni 2013 - 22:30
Joosje:
En? Wat is het volgende hoofdstuk? De arts al gesproken????? heftige cliffhanger ;-)
x
p.s. voor morgen alvast een fijne verjaardag! -
12 Juni 2013 - 08:22
Mara:
Kristine! Wat schrijf jij ontzettend leuk! En wat doe je het goed! Heel veel sterkte en een heel fijne verjaardag vandaag, xx
-
14 Juni 2013 - 11:39
Rieke:
Die overeenkomsten van ouderen met jongeren vind ik een goede observatie, de cirkel is bijna rond, nog wat dementie erbij en ze zijn weer baby.
Spannende tijden breken aan lieverd, zal het thuis gaan lukken. Met de juiste hulp zeker. Tot morgen, xxxxxxxje moekie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
