Dramaqueen op maat
Door: Kristine
18 Oktober 2013 | Nederland, Eindhoven
Het is dat ik geen killer heels kan dragen, maar mijn bontkraag (weliswaar zorgvuldig verwijderd) & imitatieleren broek komen al aardig in de buurt: Kristien, de dramaqueen. Powered by the fysiotherapeute, die vindt dat ik aan mijn attitude moet werken (meer uit de (om)hoogte kijken ;) en het niet acccepteert dat ik als echte vrouw geen hakken meer kan dragen (dus op gezette tijden loop ik binnenshuis met pumps en slobbertrui te balanceren...goede evenwichtsoefening). Echter mogen niet alle credits naar de fysiotherapeute gaan. Mijn imago change is ook grotendeels te danken aan de WMO, thuiszorgwinkel, zorgverzekeraar, woningbouwvereniging en taxibedrijf.
Nou moet ik toegeven dat ik altijd al wel een stiekeme aanleg heb gehad voor deze eigenschap (maar hem altijd goed heb weten te onderdrukken hehe), maar het is mijn huidige situatie, die als katalysator heeft opgetreden in dit proces. De afgelopen weken stonden namelijk bol van de harde muren van het zorglanddoolhof. Hulpmiddelen met torenhoge prijskaartjes, door het ene woordje "zorg" (te vergelijken met de prijsstijgingen in alledaagse dingen, als ze opeens bestemd zijn voor een bruiloft); taxikosten naar de fysiotherapeut, die door een verschil in wetsartikel zelfs niet meer vergoed worden vanuit huis; een spoedaanvraag voor een rolstoel, waarvan het systeem opeens geen spoedaanvragen meer ondersteunt; en een doorverwijzing voor niet bestaande verhuisbemiddeling. Dit is nog maar een greep van de harde trappen na, die je ondanks je (academisch) uitvoerige speurwerk door zorgland kan krijgen. Be aware, hiervan kun je schade aan hart en vaten oplopen...
Maar optimist van het huidige systeem, als ik ben, liet ik het hier niet bij, zelfs niet op de verjaardag van mijn moeder (sorry mam! ;). De honderden al dan niet duizenden euros extra vervoersuitgaven of het gemis van de zo belangrijke fysiotherapie en bezigheidstherapie (alias werk), deden mijzelf overwegen me maar arbeidsongeschikt te laten verklaren en een uitkering aan te vragen. Want dat is waar het huidige systeem je toe kan drijven: tot wanhoop, tot hoge bloeddruk en tenslotte tot opgeven. Pas toen ik de crux van mijn situatie na 45 slopende minuten praten als brugman, ondertussen buiten adem in tranen, nogmaals uitlegde met de zorgvuldig verzamelde argumenten aan respectievelijk de zorgverzekeraar, het WMO loket en de taxicentrale, waren zij het die opgaven met zich te verschuilen achter "de beslissingen van het kabinet". Ze zouden er nog eens naar te kijken, maar beloofden niets. Maatwerk is dus geen gegeven in de zorg, maar een "recht" wat je moet afdwingen met een rits aan academisch onderbouwde argumenten met nog een extra snufje wanhoop en allicht een beetje, helaas niet gelogen, drama...
Maar dan heb je ook wat he.. Maar liefst drie instanties hebben mij de dag erna teruggebeld met een door Winston Gerschtanowitz (ja die moest ik ook opzoeken) geinspireerde boodschap: "ja mevrouw, ik heb er nog eens over nagedacht en het was het eerste wat ik deze ochtend heb gedaan... Onze beredering in uw situatie is toch wel heel erg krom". Hulde aan de instanties die gezwicht zijn voor mijn verhaal door de aardige, uiteindelijke meelevende, medewerkers aan de telefoon (en dit meen ik echt, ze willen zich vaak echt wel inzetten voor de hulpvragers, maar kunnen dit vaak gewoonweg niet). Toch voelde ik me na deze gesprekken geen echte Postcodekanjer. Hoewel ik weet dat ik gelijk had in de situaties (al dan niet door mijn goedgedocumenteerde instantie-logboek & opgebouwde kennis in de zorg), voelde het bijna als oneerlijk, zo denkend aan mijn lotgenoten. Dit betekent dat er nog duizenden hulpvragers zijn, die ondanks hun rechten en plichten dit niet voor elkaar kunnen krijgen.. Omdat zij niet de energie meer hebben om ertegenin te gaan, om zich te verdedigen of gewoonweg niet de kennis hebben om zich een weg te banen door het doolhof van langs-elkaar-heen-werkende instanties in de zorg.
En dit verontrust mij. Het zogenaamde maatwerk & participatieve zorgsysteem omvat de verkeerde incentives en is niet gebouwd op "doorgaan", maar op stilstaan. De medewerkers van de instanties voorspellen een nog grotere bende met de overheveling naar de WMO in 2015. Ze kunnen het nu al niet bolwerken. Ik kan het de hulpzoekers dan ook niet kwalijk nemen, dat zij uiteindelijk kiezen voor de weg met de minste weerstand. Met de versplintering van de zorgtaken aan de ene kant en de groeiende opgelegde zelfredzaamheid voor de hulpvrager aan de andere is het van de zotte dat de vergoedingen van de WMO-getriggerde-hoge-bloeddruk, de vergoedings-hartaanval en de zorgvervoer-burn-out nog niet tot het basispakket behoren!
p.s. Deze blog is geschreven zonder morfine, merken jullie het? Al een paar dagen met iets minder sterke powermiddelen (A)!
Nou moet ik toegeven dat ik altijd al wel een stiekeme aanleg heb gehad voor deze eigenschap (maar hem altijd goed heb weten te onderdrukken hehe), maar het is mijn huidige situatie, die als katalysator heeft opgetreden in dit proces. De afgelopen weken stonden namelijk bol van de harde muren van het zorglanddoolhof. Hulpmiddelen met torenhoge prijskaartjes, door het ene woordje "zorg" (te vergelijken met de prijsstijgingen in alledaagse dingen, als ze opeens bestemd zijn voor een bruiloft); taxikosten naar de fysiotherapeut, die door een verschil in wetsartikel zelfs niet meer vergoed worden vanuit huis; een spoedaanvraag voor een rolstoel, waarvan het systeem opeens geen spoedaanvragen meer ondersteunt; en een doorverwijzing voor niet bestaande verhuisbemiddeling. Dit is nog maar een greep van de harde trappen na, die je ondanks je (academisch) uitvoerige speurwerk door zorgland kan krijgen. Be aware, hiervan kun je schade aan hart en vaten oplopen...
Maar optimist van het huidige systeem, als ik ben, liet ik het hier niet bij, zelfs niet op de verjaardag van mijn moeder (sorry mam! ;). De honderden al dan niet duizenden euros extra vervoersuitgaven of het gemis van de zo belangrijke fysiotherapie en bezigheidstherapie (alias werk), deden mijzelf overwegen me maar arbeidsongeschikt te laten verklaren en een uitkering aan te vragen. Want dat is waar het huidige systeem je toe kan drijven: tot wanhoop, tot hoge bloeddruk en tenslotte tot opgeven. Pas toen ik de crux van mijn situatie na 45 slopende minuten praten als brugman, ondertussen buiten adem in tranen, nogmaals uitlegde met de zorgvuldig verzamelde argumenten aan respectievelijk de zorgverzekeraar, het WMO loket en de taxicentrale, waren zij het die opgaven met zich te verschuilen achter "de beslissingen van het kabinet". Ze zouden er nog eens naar te kijken, maar beloofden niets. Maatwerk is dus geen gegeven in de zorg, maar een "recht" wat je moet afdwingen met een rits aan academisch onderbouwde argumenten met nog een extra snufje wanhoop en allicht een beetje, helaas niet gelogen, drama...
Maar dan heb je ook wat he.. Maar liefst drie instanties hebben mij de dag erna teruggebeld met een door Winston Gerschtanowitz (ja die moest ik ook opzoeken) geinspireerde boodschap: "ja mevrouw, ik heb er nog eens over nagedacht en het was het eerste wat ik deze ochtend heb gedaan... Onze beredering in uw situatie is toch wel heel erg krom". Hulde aan de instanties die gezwicht zijn voor mijn verhaal door de aardige, uiteindelijke meelevende, medewerkers aan de telefoon (en dit meen ik echt, ze willen zich vaak echt wel inzetten voor de hulpvragers, maar kunnen dit vaak gewoonweg niet). Toch voelde ik me na deze gesprekken geen echte Postcodekanjer. Hoewel ik weet dat ik gelijk had in de situaties (al dan niet door mijn goedgedocumenteerde instantie-logboek & opgebouwde kennis in de zorg), voelde het bijna als oneerlijk, zo denkend aan mijn lotgenoten. Dit betekent dat er nog duizenden hulpvragers zijn, die ondanks hun rechten en plichten dit niet voor elkaar kunnen krijgen.. Omdat zij niet de energie meer hebben om ertegenin te gaan, om zich te verdedigen of gewoonweg niet de kennis hebben om zich een weg te banen door het doolhof van langs-elkaar-heen-werkende instanties in de zorg.
En dit verontrust mij. Het zogenaamde maatwerk & participatieve zorgsysteem omvat de verkeerde incentives en is niet gebouwd op "doorgaan", maar op stilstaan. De medewerkers van de instanties voorspellen een nog grotere bende met de overheveling naar de WMO in 2015. Ze kunnen het nu al niet bolwerken. Ik kan het de hulpzoekers dan ook niet kwalijk nemen, dat zij uiteindelijk kiezen voor de weg met de minste weerstand. Met de versplintering van de zorgtaken aan de ene kant en de groeiende opgelegde zelfredzaamheid voor de hulpvrager aan de andere is het van de zotte dat de vergoedingen van de WMO-getriggerde-hoge-bloeddruk, de vergoedings-hartaanval en de zorgvervoer-burn-out nog niet tot het basispakket behoren!
p.s. Deze blog is geschreven zonder morfine, merken jullie het? Al een paar dagen met iets minder sterke powermiddelen (A)!
-
19 Oktober 2013 - 11:35
Rieke:
Kris, stuur deze blog eens door naar het kabinet en de Tweede Kamer, naar patientenorganisaties die voor belangen moeten opkomen, en je huisarts en behandelende artsen niet te vergeten. Ik zal strx toch niet met deze blog in de hand de wereld moeten vertellen dat mijn dochter (bijna) is bezweken aan de ellende in de Zorgwereld en dat zij doodleuk zeggen, maar dat wisten wij niet. Maatwerk, ze moeten nog veel leren.
Maar petje af dat je een ijzeren wil en doorzettingsvermogen heb om ook nog met deze 'shit' te dealen. Mijn bloeddruk begint ook te stijgen, waarom wordt het allemaal zo ingewikkeld gemaakt.
Maar tussen de regels door lees ik ook wat vooruitgang, oefenen op hakken, minder morfine, maar vooral meer energie, weliswaar gespendeerd aan die idiote zorg, maar met Resultaat, die heb je (voorlopig) binnen. Dan is dit ook een cadeau voor mijn verjaardag en vooral voor jou.
Lieverd, ik hou heel veel van je, jij bent mijn Kanjer.
XxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxX -
20 Oktober 2013 - 20:44
Stéphanie:
Lieverd! Wat jij allemaal wel
niet moet doen om een beetje behoorlijk te
kunnen leven! Schat, je weet dat ik er altijd
voor je ben, mocht je er even de pee in hebben! ;)
Je kunt mij 24/7 bellen! Ik bewonder je power! Je bent
een echte powerbabe! Dankzij jou heb ik de stap gezet om
bij St. Jeroen te vrijwilligen in de dagbesteding.
Harstikke leuk om te doen. Ik geef gym, lunch warm en speel
spelletjes met de ouderen. Iets waar ik echt ontroerd bij raar
als ik eraan denk dat je met kleine dingen ouderen al kan helpen.
Ik ben echt gek op de cliënten! Missg nieuwe carrière? ;)
Ik kom maar snel langs als t schikt, heb nu NS kortings
kaart in het weekend! Lief de reactie van je moeder!
Jullie zijn alletwee sowieso echt schatten!
Dikke kus voor jullie!!! Xxxxxxxxxx -
21 Oktober 2013 - 22:39
Ine Muskens:
Ik ben het helemaal met je eens. Klasse geformuleerd. Zorg in Nederland bemachtigen is afschuwelijk en dan ken ik daar geen vergrotende trap van.
-
01 November 2013 - 09:34
Rachel:
Nu heb ik me toch een dubbele brok in mijn keel, ook een hoge bloeddruk en een enorm gevoel van trots en liefde voor jou! Wat een ontzettend goed stuk zeg! En wat een ontzettend mooie reactie van je mams!
Je maakt zoveel los bij me (en anderen!) als ik je hoor, zie of je verhalen lees! Deze blog zou je echt moeten doorsturen ja...helemaal mee eens! Je moet er wel weer even goed over nadenken als je zo'n verhaal voor ogen krijgt!
Je bent idd een powerbabe...een pitbull...misschien dat je er niet altijd of nooit de energie voor hebt maar toch zet je je tanden erin en ga je ervoor....rolmodel zeg ik!
Ook een compliment voor Stéphanie trouwens...gemotiveerd om vrijwilligerswerk te doen door de verhalen van Kristine, super!
Ik hou ook van jou, en je bent ook mijn kanjer (wat dan toch ook een compliment waard is naar je ouders toe!)! Liefs! -
03 November 2013 - 00:32
Stéphanie:
Dankjewel Rachel! Ik ben blij dat Kris een vriendin
als jij heeft die iets dichterbij bij Kris woont, die er voor haar is!
Krissy, was vandaag weer super om je te zien! De uren zijn voorbij gevlogen!
Xx -
05 November 2013 - 11:40
Rachel:
Ja, Stéphanie...ik ben ook heel blij dat ze 'in de buurt' woont...al had ik het nog fijner gevonden als we in dezelfde stad hadden gewoond, of net zoals vroeger, in het zelfde huis ;)
Kris is met al haar vriendinnen heel erg blij, dichtbij én verder weg!!! :) -
11 November 2013 - 13:40
Rieke:
Rachel en Stephanie, net als Kris ben ik ook blij met jullie allemaal, vrienden en vriendinnen!
Ook ik denk er dagelijks aan dat ik zover weg van haar woon.
Kris lieverd, jij bent een voorbeeld voor velen!
Xxxxxma -
19 November 2013 - 16:30
Ur Biggest Fan:
U KICK ASS KRISS!!! (ukak!)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
