Het Jaar van de Slang

Zó. mijn nieuwjaarsduik kan ik alweer afvinken. En dat terwijl het nieuwe jaar voor mij nog niet eens is begonnen. Dit jaar volg ik namelijk de Chinese jaartelling (geinspireerd door de Chinese kalender van de beste Chinees in Apeldoorn vorige week). In mijn jaar, het Jaar van de (Water) Slang gekenmerkt door welvaart en carriere maar zwakte in gezondheid, moet één van de beste maanden nog komen: januari 2014. Dus het lijkt me geen slecht idee om nog even in deze bijzondere jaartelling te blijven. Wie weet wat het me nog brengt! Al kan ik een aantal van de eigenschappen van het Jaar van de Slang als een boer met kiespijn missen: "Heethoofdigheid, nervositeit, heerszuchtigheid, wispelturigheid en onrust kenmerken het slangenjaar..."

Helaas zagen mijn vrienden niks in die Chinese jaartelling en geboden ze mij vriendelijk maar doch dwingend om niet alleen thuis te blijven op de laatste dag van het Gregoriaanse jaar. Ik - allang blij dat ik een avondje niet afhankelijk, voor mijn gevoel tot last, zou zijn - had een oliebolloze oud & nieuw gepland in het vredige (lees uitgestorven) studentencomplex in Eindhoven. Echter werd onder hevig protest een scala vani hulpteams van Weert tot Tilburg tot Eindhoven ingeschakeld, een soort van Help-Kristine-de-Oud&Nieuw-Door actie. Hoewel ik daar aardig onrustig, nerveus, wispelturig en zelfs een beetje heethoofdig van werd, realiseerde ik me tegelijkertijd (of iets later;) dat ik toch steeds in mijn handjes mag klappen wat een oprecht lieve en zorgzame vrienden & familie ik toch maar weer heb gehad in 2013. Wat hebben jullie mij bijgestaan dit jaar en vooral ook laten meedoen aan alles binnen mijn mogelijkheden: bruiloften, de voetbalwedstrijd van het jaar, (patientenverenigings)congressen, barkrukhangen, bijna-op-het-strandwandelingen, een popconcert in de HMH en de kerst met dierbaren vieren. Dat kan niet elke mindervalide zeggen!

Maar na een Russisch feestmaal en twee trappen afhobbelen, is het uiteindelijk toch gelukt om op die befaamde klokslag twaalf het vuurwerk vanuit mijn eigen bedje te zien weerkaatsen in de glazen wand van het hoge kantoorpand tegenover mij. Dit keer was de taxichauffeur namelijk op tijd en heb ik het jaar niet hoeven inluiden in mijn favoriete vervoersmiddel. Ik denk dat hij het graag anders had gezien, gezien het enthousiasme waarmee hij mij kwam ophalen: ik was een bekend adres daar op de centrale! Het zweet brak me al lichtelijk uit (Is mijn klachtenbrief toevallig rondgemaild (afgelopen december heeft Taxbus het namelijk echt te bont gemaakt met hun marges)? Of mijn hoofd op het dartbord in de kantine (wie dart er tegenwoordig niet?) of een warning in het systeem uitgezet voor lastige klanten zoals ik...??) Maar nee, "Ik was dat gezellige jonge meisje bij dat complex in Strijp". Tja die had ik even niet zien aankomen op oudejaarsavond elf uur. Dus zo leerde de taxichauffeur mij op de valreep van 2013 nog even complimenten incasseren.

Maar dat was niet het enige wat op de valreep gebeurde in 2013. Zoals bij elke oudere beginnen op een bepaald wonderbaarlijk moment plots de belangrijke apparaten zich te begeven. Ik denk dat mijn omgeving zich zo goed aan mijn situatie heeft aangepast, dat het nu voelt alsof het leeft met een bejaarde van 85. Het ene na het andere apparaat begint kuren te vertonen hier. Van een geducttapede mobiele telefooon, naar spontane vlam in de pan en een oven die zich even als openhaard waant (!) plus een haperende laptop en een los spatbord op een levensgevaarlijke fiets (hoezé dat ik nog niet langer dan 10 min kan fietsen). Er is hier veel aan vervanging toe. Laten we hopen dat het jaar van het Paard ook weer voor (biomedisch) technologische vooruitgang met zich meebrengt.. Of in ieder geval van een nieuw huis mét werkende apparatuur. Want ook deze zoektocht is - helaas verplicht - weer begonnen. Gelukkig ben ik nog steeds welkom in 't Lint en Kortonjo verkondigden mijn collegapatienten daar in het Praathuys. Vorige week werd ik met open armen ontvangen, toen ik ze de kerstgroet kwam brengen. Ze wisten allemaal nog wie ik was, de één weliswaar wat sneller dan de ander, maar dát na een half jaar (het selectieve van vergeetachtigheid maar weer eens bewezen). In ieder geval voelde het daar echt als thuiskomen, wat een warmte straalden mijn vrienden vrienden op leeftijd toch weer uit.

Maar ja om toch een beetje mee te doen met de Happy 2014-gekte, waagde ik mij dus vandaag aan mijn nieuwjaarsduik/uitdaging (alles op zijn tijd is het motto van 2014: 3 januari is het nieuwe 1 januari). Na enigzins groen licht vanuit de therapie mag ik opnieuw gaan proberen de loopafstand zonder krukken te vergroten. De pijn is helaas nog steeds niet weg, maar we moeten wat. Dit liet ik mij niet tweemaal zeggen. Met een stapeltje retour-afzender kerstkaarten (na 60 postcodes, kun je er best wel eentje door elkaar gooien) ging ik op mijn comfortable sneakers in totaal gespannen status zonder krukken van huis. Het was toch wel 400 m in totaal (die afstand maak ik niet in mijn Madurodam studiootje). Ik had express een rustig moment van de dag gekozen (lees: toen ik al mijn moed bij elkaar geschraapt had om 22.00u), maar schijn bedriegt. Moedertje natuur had het op mij (samen met die 7 miljard 203 miljoen nog wat mensen (check http://www.worldometers.info/world-population/: redelijk eng hoe snel het stijgt!) gemunt. Een harde wind in het lenteachtige weer blies me zowat van mijn sneakers af en ik had nog geen 50m gemaakt... Pff dat beloofde een barre tocht te worden. Na een pitstop lichtelijk buiten adem bij de rode (of is het nou oranje?) brievenbus zwalkte ik weer terug naar huis. (Ik denk dat het plaatje van plaatselijke dorpsgek nu echt compleet is voor de buren). Thuis aangekomen was ik ondertussen aan het hyperventileren en werd ik zo licht in mijn hoofd dat zelfs mijn bed een stap te ver was. Maar ik had, al dan niet als kronkelende slang, het tochtje overleefd! Wie weet dat het toch nog wat wordt in de laatste maand van het Jaar van de Slang! Ik wens jullie in ieder geval het allerbeste in 2014 en het Jaar van het Paard!