Autoloze zondag

Autoloze zondag is back (en deze blog ook)! En autoloze maandag en autoloze donderdag, soms dan.. Wat een vrijheid kan techniek je toch geven. WOW! Alleen al zo'n glanzend eisen-grey ding voor mijn deur laat mijn hart een vreugdedansje maken (wel pas nadat ik de vogelpoep er zorgvuldig met een zakdoekje heb afgeschrobd: alles voor je waxlaag, al helemaal met dat heerlijke zonnetje). Een echte auto inclusief dashboard-snoeppotje, dat na drie weken vervangen is door een twee keer zo klein, maar hip gedroogd-fruit-potje, staat sinds kort voor mijn deur. En ik moet zeggen, het gaat lekker. Zelfs zo lekker dat ik mijn Taxbus-genootjes al een geruime drie weken niet meer heb gesproken (zien doe ik het busje nog elke dag op de weg, ze zijn o-ve-ral!), een behoorlijk afscheid is wel op zijn plaats. Het gevolg is wel dat het sociale isolement om de hoek schuilt nu zo zonder sociale praatjes. Mijn people skills gaan zienderogen achteruit volgens sommige... Maar gelukkig kan ik nu die hoek snel voorbijgaan, zelfstandig, op een tijd dat ik dat wil. Echt, het is waar: een artefact kan zo'n grotere betekenis krijgen. Opeens begin ik al mijn philosophy of science papers te begrijpen. Deze auto staat voor mij voor zelfstandigheid, beslissingsbevoegdheid, vrijheid, kracht en verrijking, maar ook dat mensen weer met míj meegaan, dat ik mensen weer kan verrassen (weet niet of iedereen daar nu zo blij mee zal zijn..), initiatief kan nemen, dat ik weer zelfstandig verder dan 1,5km van mijn huis kan komen.

Helaas geldt dit dus alleen voor de dinsdag, woensdag en vrijdag.. De dagen van mijn therapie en oke misschien die stiekeme zaterdag, voor het avontuur dan. Op de andere dagen is het autoloze zondag (de Groene ik in mij juicht!). Mijn rechterknie heeft het namelijk zwaar te verduren met al dat optrekken en constante remmen in die automaat. Opmerkelijk is het dan ook dat ik nog geen snelheidsbon op de mat heb gehad (oja, wacht.,. overheidsinstelling, laten we het dit keer eens niet over het zorgstelsel hebben;) Met volle kracht vooruit is namelijk nog steeds verboden. Nu, ruim tien maanden na de nieuwe heup operatie, kunnen we de balans opmaken: metaal heeft een polyethelene randje gekregen, zwemmen heeft plaatsgemaakt voor slechts looppassen in het zwembad (niet de favoriete exersitie voor medezwemmers in publieke baden op zaterdagochtend), fietsen door de wind voor de hometrainer, 10 min zonder krukken buiten voor 5 min zonder krukken buiten, de universiteit voor mijn huis, hoop uiteindelijk voor berusting... Maar ook: het OV voor de auto, mijn stufi voor een salaris, slepend boodschappen doen voor een superlief boodschappenmaatje, en studieboeken voor het FC Eindhoven (meer)jarenboek.

De berusting begint ook langzaam een bepaalde rust in mijn leven te geven. Geen plannen maken voor later als ik weer beter ben of beter kan...nee DIT is de situatie nu, zo is die, dus dit weten we in ieder geval, redelijk, zeker. De nieuwe heup zit er nog steeds goed in; het zijn de spieren die het werk moeten doen en dat mag dus alleen heel langzaam, want anders kom ik nooit vooruit, zoals de afgelopen maanden weer is gebleken. En die vooruitgang gaat zeker komen, maar we weten niet wanneer. Dus al die energie voor het uitstellen van mijn geluk, maken van toekomstplannen en het telkens inschatten van de vooruitgang per bepaalde tijdseenheid en vervolgens teleurgesteld worden, gefrustreerd raken, terugdenken... al die energie, die probeer ik tegenwoordig te om te zetten voor andere dingen, zoals meer genieten van het nu, van mijn omgeving, van de zon, van jullie en het zoeken naar geluk en oplossingen in de situatie van nu, want wachten tot het beter wordt kunnen we allemaal, maar het genieten van het nu is de kunst.

Want kwetsbaar is het leven, pril & vol nieuwe indrukken zoals dat van mijn nieuwe neefje (L), maar ook kort & abrupt, waar ik in het begin van het jaar van het paard weer aan herinnerd werd. Binnen een jaar hebben twee goede vriendinnen hun dierbare moeder verloren.. Ook voor jullie en alle anderen, die een dierbare hebben verloren of moeten missen, wens ik die berusting en energieomzetting: niet met volle kracht, maar krachtig vooruit, stapje voor stapje. Maar ook afentoe even stilstaan bij en in het nu hoort daarbij, ... met of zonder parkeerbon..