The full experience

Bruut werd mijn ochtendslaapje verstoord...Na een slechte nacht (ik wist niet dat FC barcelona me zoveel nachtmerries zou bezorgen) en een telefoontje van de huisarts, die me vertelde dat mijn HB-gehalte (laag ijzergehalte / bloedarmoede > te maken met het vele bloedverlies van de operatie) nog steeds extreem laag is (5.5), stond ik mezelf toe om naast de siësta ook een ochtendslaapje te houden... Ik lag een beetje troosteloos naar het plafond te staren met mijn muziek op volume 10 (iedereen is hier toch slechthorend :p. Nee hoor netjes in mijn oortjes> haha dan word ik ook slechthorend, in het kader van integratie); wordt er opeens vier keer aangebeld (ook weer in het kader van de gemiddelde gehoordrempel van dit verpleeghuis) en word ik ook nog eens geacht om zelf open te komen doen. Vijf minuten later open ik geagiteerd de deur om vervolgens een vrijwiliger van in de 60 (of 70 of 50) mij met "u" te horen aanspreken: of mevrouw mee komt koffiedrinken met de andere bewoners beneden. Ze had namelijk doorgekregen van één van de verpleegkundigen dat deze mevrouw wel eens uit haar kamer mocht worden gehaald, want daar anders ook maar zo alleen zat (ik was juist blij met mijn ochtendje rust, heb hier namelijk een soort van inloophuis gecreerd waar zowel vrienden als de verzorgenden dankbaar gebruik van maken). Het gevoel bekroop me dat ik met een "nee" haar enorm zou teleurstellen, dus tien minuten later gingen wij op weg.

Na de nodige (bijna) botsingen met de liftdeuren en andere uitstekende voorwerpen (was blij dat ik net weer een dosis morfine binnen had gekregen) bereikten wij onze bestemming "Het Praathuys". Toch een beetje zenuwachtig betraden wij (ik met mijn charmantste glimlach) de zaal. De verhalen van "pesterijen in het verzorgingshuis" nog vers in het geheugen verontrustten mij toch enigzins toen ik bij de tafel met maar liefst zes ouderen werd aangeschoven. Na een korte stilte werden mijn tafelgenoten geintroduceerd. Eerst mevrouw XX (pivacy en bovendien heeft mijn geheugen mij in de steek gelaten), die binnenkort maar liefst 102 zou worden. Daarna ook de andere dames en heer, die allemaal een zeer respectabele leeftijd hadden bereikt. Hoewel de helft doof was, kwam er toch een leuk gesprek op gang en weet ik nu dat mevrouw X in een krankzinnige huis iin Noordwijkerhout heeft gewerkt "illegaal", omdat ze nog 17 was; en mevrouw Z oorspronkelijk uit Leiden kwam, maar echte Brabantse is geworden (het kan dus écht). Ze waren ook allernieuwsgierig naar mijn verhaal al was de spanningsboog erg laag toen ik eindelijk de kans kreeg het te vertellen (ik pas echt goed tussen deze mensen ;). Het punt was namelijk dat de eetzaal bijna openging en dat zorgde toch wel voor de nodige stress. Mevrouw J was er met mevrouw L's rollator vandoor gegaan, waardoor mevrouw L misschien wel niet op haar vaste plek kon gaan zitten. Mevrouw L hield niet zo van onbekende mensen fluisterde (nou ja schreeuwde) ze me toe. Ik voelde me daardoor nog meer welkom. Toen de deuren van de eetzaal dan ook open gingen, wisten de ouderen niet hoe snel ze weg konden gaan (al was de andere helft hem al eerder gepeerd om even boodschappen te gaan doen in 't Winkeltje, nóg zo'n fantastische uitvinding in het verpleeghuis). Samen met de vrijwilliger, die ook minstens 50 jaar ouder was dan ik, bleven we over. Op de vraag of ze mij morgen weer moest ophalen, gaf ik dan ook volmondig "ja" antwoord. Ik heb me namelijk nog nooit zo interessant en begrepen gevoeld als onder deze nieuwsgierige oudjes :)!