IQ test voor dementen

Hoe krijg je demente ouderen echt scherp? I know the answer! Tijdens het koffieleuten met de zeer kwieke ouderen vannochtend, (ze bloeiden helemaal op toen ik binnen werd gereden) werd me gevraagd of ik mee wilde doen aan de workshop bonbondoosjes maken. Met mijn ZZP code (nee ik ben geen ondernemer geworden) maak ik bliijkbaar aanspraak op het deelnemen aan workshops, dus ik zou wel dom zijn om dat niet te doen, aldus de vrijwilliger. Ik was meteen overtuigd en meldde me aan (hopelijk wordt de volgende workshop een assertiviteitscursus, want ik ben nu kapot ;). Nadat we met het koffieleutgroepje de plannen hadden doorgesproken voor het oprichten van een kaart-clubje (ik kan alleen patience-n, notabene op de computer) en het organiseren van een sjoel-avond, vertrok ik vol goede moed naar Rendez-Vous, de plek waar het allemaal zou gebeuren.

Een warm welkom stond mij daar te wachten. De tafel was vol. Het kostte wel vijf hele minuten, voordat de iets minder flexibele activiteitenbegeleidster het toestond om een extra tafel aan te schuiven. Mij kostte het maar vijf seconden om erachter te komen dat de vrijwilliger van vanmorgen één belangrijk detail was vergeten te vermelden: het was een workshop voor de afdeling van demente ouderen. Nog diepnadenkend over de werkelijke aard van mijn ZZP code werd mijn rolstoel tussen twee dames geschoven. De ene, meer bij dan de ander, maakte dankbaar gebruik van mijn aanwezigheid. Terwijl ik links de lijnen aan het uittekenen was voor het karton en rechts de advocaat met slagroom aan het voeren was, kwam ik er wederom binnen vijf seconden achter dat de uitgevouwen kubus voor het bonbondoosje niet klopte. Als ir zou ik een flater slaan, als ik dan toch het doosje niet kon vouwen, dus ik wijtte het maar aan een productiefout (oke officieel duurde het me drie minuten, maar als men dat leest kom ik helemaal nooit meer door die assessment & IQ tests heen). In ieder geval duurde het de activiteitenbegeleidster maar liefst vijftien minuten, voordat zij doorhad dat zij de plattegrond voor het doosje verkeerd had geprint. De demente dames daarentegen waren daar al een stuk sneller achter gekomen en lieten dit ook duidelijk merken. "Er is iets mis met dit doosje" "Het klopt niet" "Het plaatje moet aan de bovenkant" "Er is iets mis met dit doosje" "Het klopt niet"... Etc. Ze vervielen in zo'n 'repetitiive cycle' en raakten helemaal van slag. Onthoudt dus, lieve mensen, geef nooit een foutieve bouwplaat samen met het goede voorbeeld aan demente ouderen! Dit staat garant voor één grote chaos in de hersenen.

Met mijn creatieve wiskundige inzicht - zo noem ik het graag - wist ik de doosjes van mijn buurvrouwen toch te vouwen en kon ik een kwartier voor tijd ook nog snel mijn eigen bonbondoos versieren (incl. zo'n schattig kanten randje). Daarna werden onze kunstwerken rijkelijk gevuld met een lading bonbons. Echter was het kunstwerk van mijn rechterbuurvrouw haar niet mooi genoeg, want ze begon al haar bonbons in het voorbeelddoosje te zetten om vervolgens vijf minuten lang heilig te beweren dat dat háár doosje was (dus voor niks met bloed zweet en tranen de bloemetjes op haar eigen doosje zitten te plakken). Mijn andere buurvrouw had het helemaal bont gemaakt. Toen we eindelijk naar huis werden gebracht, bleek haar bonbondoosje op één bonbon na helemaal leeg te zijn. Had mevrouw in vijf minuten maar liefst vijftien bonbons zitten opeten, al beweerde zij zelf van niet.

Zoals jullie begrijpen voelde ik me ook tussen deze dames weer helemaal thuis (chocola + leugentjes om eigen bestwil haha ;) Ik hoop dan ook dat ik jullie met deze verhaaltjes enthousiast kan maken voor wat vrijwilligerswerk in een verzorgingshuis. Want al is het maar één uurtje in de maand, ik ondervind met eigen ogen dat de aanwezigheid van een jonger persoon een oudere zoveel goeds kan doen!