"Dat breekt je dag even"
Door: Kristine
06 Mei 2013 | Nederland, Eindhoven
Gesnapt door de verpleegkundige: met een doos appelkruimeltaart op schoot (ze hoeven mij duidelijk geen "extra tussendoortje aan te bieden", wat in mijn medisch overdrachtrapport stond hihi); de mobiele telefoon aan mijn oor; de vaste telefoon op mijn bed (met gevaarlijk gespannen touw waar de buurvrouw bijna over struikelde); Gossip Girl on hold in de dvdspeler; starend naar het blauwe laptop scherm met "inloggen mislukt" (best een depressieve verwoording van het internetnetwerk). Gelukkig heb je helemaal geen internet nodig om 'connected" te blijven in het verpleeghuis. In deze community is er namelijk nog een veel betrouwbaarder communicatiekanaal: het face-to-face contact, al dan niet voorafgaand met het kloppen, aanbellen of schreeuwen door de deur. Ik ben vandaag 'de fout ingegaan" door mijn deur open te laten.
Ik was nog maar net klaar met mijn ontbijt of de eerste nieuwsgierige scootmobiel-rijder remde snelheid voor mijn deur. Na een vluchtig praatje dacht ik rustig te beginnen aan mijn fysiotherapie oefeningen op de gang. Mijn buurvrouw, schat van een mens, was toevallig ook aan het oefenen, dus we besloten om na onze training samen koffie te gaan drinken. Toen zij eerst een kleine boodschap ging doen bij "het winkeltje" en ik dus dacht even te kunnen uitrusten, kwam de volgende alweer binnen. Het was koffietijd, dus de vrijwilliger, weer een nieuw gezicht, kwam mij ophalen voor "'t Praathuys". Echter stond mijn afspraak met de buurvrouw al, dus beloofde ik aan hem dat hij mij na een half uurtje dan kon ophalen. Nadat hij minstens drie keer terug was gekomen tijdens mijn koffiedate met de buurvrouw (ik denk dat ze me echt misten beneden) kon hij mij een uur later eindelijk naar beneden rollen in de rolstoel . Daar aangekomen heerste er een chaotische sfeer. Na de nodige kennismakingen met nieuwe gezichten en begroetingen met mijn oude ;) vrienden, die ik al dan niet in dit zonnige weekend had gemaakt, werd het mij al snel duidelijk dat de maandagochtendstress zich ook door de deuren van deze zorginstelling had gedrongen. Mijn buurvrouw kreeg haar gehoorapparaat niet in, maar had tot nu toe nog niemand gevonden, die dat voor haar kon doen (en ze waren zo duur, dus ik mocht het niet proberen). De andere bewoner maakte zich zorgen wanneer de gemeente zou komen om de ID-card in orde te maken. Ik probeerde hem gerust te stellen dat de gemeente vast achterliep met haar administratie, maar het vast en zeker goed zou moeten komen.
Dat achterlopen had ik namelijk met eigen ogen ondervonden met mijn WMO aanvraag. Een spoedaanvraag, die ik ruim drie weken geleden had gedaan voor huishoudelijke hulp (toen ik nog in de veronderstelling was dat ik thuis zou kunnen herstellen). Vanmiddag werd ik dan eindelijk gebeld door de WMO: 'Ja, het was een drukke periode geweest met Koningsdag en zo, dan lopen we wat achter en glipt er wat tussendoor'. Ik probeerde haar vriendelijk duidelijk te maken dat je gezondheid nooit wat vrije dagen opneemt, maar ik bedacht dat het beter was om haar te vriend te houden. Ze verkondigde dat de normale doorlooptijd van een spoedaanvraag 24 à 48 uur was, maar ik wat pech had gehad (ik vroeg me af of ze 'normaal' niet door elkaar haalde met 'streef', in ieder geval had de normale verdeling een lange staart naar rechts). Gelukkig heb ik in ons veertig minuten durende gesprek (zij belde!) toch wat zorgafspraken met haar kunnen maken voor als ik weer naar huis kan, want dat zal niet zonder hulp kunnen.
Al met al zijn het een paar drukke dagen geweest met veel bezoek en aandacht van zowel lieve familie, als vrienden en bewoners (gister voor het eerst naar buiten geweest met de rolstoel!). Ik begin me zowaar een lokale celebrity te voelen hier. Zelfs zonder dat de bewoners mijn naam of kamernummer weten, weten ze mijn voordeur te vinden (bestaat er zoiets als selectieve vergeetachtigheid/dementie? opperde Sennae vandaag terecht ;). Zometeen moet ik nog een inschrijflijst gaan maken voor het 'lokale bezoek'. Iedereen is zo begaan met me hier, dat ze allemaal "mijn dag willen breken", (een echte uitspraak uit het "bewoners' slang"). Mocht je dus nog op zoek zijn naar een leuke pauze-activiteit op je monotome werkdag, loop dan gerust even het dichtbijzijnde verzorgingshuis binnen: je dag (en jij;) zijn gegarandeerd gebroken ;)
Ik was nog maar net klaar met mijn ontbijt of de eerste nieuwsgierige scootmobiel-rijder remde snelheid voor mijn deur. Na een vluchtig praatje dacht ik rustig te beginnen aan mijn fysiotherapie oefeningen op de gang. Mijn buurvrouw, schat van een mens, was toevallig ook aan het oefenen, dus we besloten om na onze training samen koffie te gaan drinken. Toen zij eerst een kleine boodschap ging doen bij "het winkeltje" en ik dus dacht even te kunnen uitrusten, kwam de volgende alweer binnen. Het was koffietijd, dus de vrijwilliger, weer een nieuw gezicht, kwam mij ophalen voor "'t Praathuys". Echter stond mijn afspraak met de buurvrouw al, dus beloofde ik aan hem dat hij mij na een half uurtje dan kon ophalen. Nadat hij minstens drie keer terug was gekomen tijdens mijn koffiedate met de buurvrouw (ik denk dat ze me echt misten beneden) kon hij mij een uur later eindelijk naar beneden rollen in de rolstoel . Daar aangekomen heerste er een chaotische sfeer. Na de nodige kennismakingen met nieuwe gezichten en begroetingen met mijn oude ;) vrienden, die ik al dan niet in dit zonnige weekend had gemaakt, werd het mij al snel duidelijk dat de maandagochtendstress zich ook door de deuren van deze zorginstelling had gedrongen. Mijn buurvrouw kreeg haar gehoorapparaat niet in, maar had tot nu toe nog niemand gevonden, die dat voor haar kon doen (en ze waren zo duur, dus ik mocht het niet proberen). De andere bewoner maakte zich zorgen wanneer de gemeente zou komen om de ID-card in orde te maken. Ik probeerde hem gerust te stellen dat de gemeente vast achterliep met haar administratie, maar het vast en zeker goed zou moeten komen.
Dat achterlopen had ik namelijk met eigen ogen ondervonden met mijn WMO aanvraag. Een spoedaanvraag, die ik ruim drie weken geleden had gedaan voor huishoudelijke hulp (toen ik nog in de veronderstelling was dat ik thuis zou kunnen herstellen). Vanmiddag werd ik dan eindelijk gebeld door de WMO: 'Ja, het was een drukke periode geweest met Koningsdag en zo, dan lopen we wat achter en glipt er wat tussendoor'. Ik probeerde haar vriendelijk duidelijk te maken dat je gezondheid nooit wat vrije dagen opneemt, maar ik bedacht dat het beter was om haar te vriend te houden. Ze verkondigde dat de normale doorlooptijd van een spoedaanvraag 24 à 48 uur was, maar ik wat pech had gehad (ik vroeg me af of ze 'normaal' niet door elkaar haalde met 'streef', in ieder geval had de normale verdeling een lange staart naar rechts). Gelukkig heb ik in ons veertig minuten durende gesprek (zij belde!) toch wat zorgafspraken met haar kunnen maken voor als ik weer naar huis kan, want dat zal niet zonder hulp kunnen.
Al met al zijn het een paar drukke dagen geweest met veel bezoek en aandacht van zowel lieve familie, als vrienden en bewoners (gister voor het eerst naar buiten geweest met de rolstoel!). Ik begin me zowaar een lokale celebrity te voelen hier. Zelfs zonder dat de bewoners mijn naam of kamernummer weten, weten ze mijn voordeur te vinden (bestaat er zoiets als selectieve vergeetachtigheid/dementie? opperde Sennae vandaag terecht ;). Zometeen moet ik nog een inschrijflijst gaan maken voor het 'lokale bezoek'. Iedereen is zo begaan met me hier, dat ze allemaal "mijn dag willen breken", (een echte uitspraak uit het "bewoners' slang"). Mocht je dus nog op zoek zijn naar een leuke pauze-activiteit op je monotome werkdag, loop dan gerust even het dichtbijzijnde verzorgingshuis binnen: je dag (en jij;) zijn gegarandeerd gebroken ;)
-
06 Mei 2013 - 23:12
Yara:
Prachtig verhaal weer Kris! Hopelijk komt het snel goed met die aanvraag, maar het is heel fijn dat je zo verwelkomd wordt door de mensen daar (nu nog spelletjes leuk gaan vinden ;)).
Ik ben trots op je!
xxxxx -
06 Mei 2013 - 23:29
Rieke:
Laat ze je niet uitputten lieverd, xxxxx -
07 Mei 2013 - 00:00
Anne:
Wat een belevenissen kris! De wereld van het verpleeghuis ervaren ervaren op je 23e! je zou er een boek over kunnen schrijven! Je doet het goed! Sterkte! -
07 Mei 2013 - 00:15
Rachel:
Lieverd! Jij bent echt de beste blogschrijfster! Ik geniet zo van je verhalen en lig regelmatig in een deuk!
Vervelend dat je 'pech' hebt gehad met je aanvraag, maar gelukkig zit je nog tot juli in het verpleeghuis ;)
Na het lezen vraag ik me af of het wel mogelijk is om langs te komen morgen...want volgens mij zit je kamer al vol met andere fans hihi... Maar ik kom evengoed je dag (en de mijne) breken! Tot morgen, en ik verheug me nu al op de volgende blog! Heel veel liefs!!!!
-
07 Mei 2013 - 08:48
Zus:
Gezien de doorlooptijden goed om nu alvast je aanvraag te doen voor plekje hier als je later oud & selectief dementerend bent ? -
07 Mei 2013 - 10:41
Ellen:
Haa Kris,
Wat een heerlijk verhaal weer om te lezen!! De dagen vliegen voorbij zo. Misschien kun je wel gossip-girl avondjes houden met de buurvrouw? ;) Maar meid, neem ook lekker tijd voor jezelf :) En je hebt helemaal gelijk wat betreft die WMO, 'wat pech hebben' zoals die mevrouw het omschreef is nou niet iets wat ze mogen laten gebeuren..
Fijne dag weer Kris!! XXX -
09 Mei 2013 - 11:02
Anouk:
Haha Kris je maakt er wel een avontuur van daar zeg, wat een prachtig verhaal! Je verveelt je in ieder geval niet ;) Hou die oudjes onder de duim he haha!
xx -
09 Mei 2013 - 11:45
Cindy:
Zullen we straks een aantal variaties op de 'do not disturb' bordjes maken?
We kunnen vast wel wat leuke teksten bedenken!
Tot zo!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
