Uw bezorgtijdslot: tussen 08.00-22.00u

Gister was de grote dag: Eindelijk zou ik Maxima in het echt gaan zien en een hele mooie profielpicture voor deze blog bemachtigen (dat had ik i.i.g. zo in mijn hoofd)! Helaas liep het toch weer even anders (soort van rode draad door mijn blog, niet?), want door wat minder heldere communicatie vanuit de organisatie, hebben we alleen de politieagenten mogen bewonderen, die netjes de weg naar de sporthal voor ons hadden versperd. We konden nog net een foto maken van de grote uitgeprinte foto van Maxima (thanx supersnelle technologie van Océ), die een halfuur eerder nog door hetzelfde gangpad had geparadeerd, waar Diana nu haar grootste rolstoelbestuurderskunsten moest vertonen. Wat we wel zagen, was dit: http://www.youtube.com/watch?v=Wnrus1LyMno&feature=youtu.be. Tja... wat kunnen we hier over zeggen? De rolstoel biedt zo zijn voordelen, want we kregen een VIP pas. Zodoende mochten Diana en ik het schouwspel van heel dichtbij bewonderen (gelukkig konden die robots niet zo hard schieten (understatement)). We hebben uiteindelijk maar liefst drie wedstrijden van de Robocup 2013, het next-level voetbal, bijgewoond. Een combinatie van de meest wonderbaarlijke emoties onder de deelnemers, de last-minute programmeerskills van de Aziaten (met jas aan, ondanks de 30gr C) en de ongelooflijk trage robots, maakte het dat we het zo lang volhielden. Ondanks het hoge n.e.r.d.-gehalte, was het stiekem toch best wel cool om te bedenken hoe ver de technologie van nu al is: robots die uit zichzelf in een team kunnen voetballen (onze diepweggestopte technische passie begon toch wat op te borrelen). Wat zouden ze dan nog meer kunnen (denkwolkje)? Het plan om er één te ontvoeren en als zorgrobot hier thuis in te zetten liet ik ter plekke toch maar varen vanwege de grote emotionele betrokkenheid van de studenten aan hun robots. (zie wederom het youtube filmpje).

Echter was het ontvoer-idee alleen tijdelijk onderdrukt, want die avond kreeg ik toch echt de neiging om een aantal van die gele minions mee te nemen naar huis. De 3D brillen in combinatie met de morfine maakten Despicable Me 2 voor mij een echt avontuur! Helaas greep ik steeds mis met mijn handen en verlieten we dus met lege handen de bioscoop. Echter kon mijn dag niet meer stuk, toen er toch zo'n fijn geel figuur bij mijn Happy Meal was gevoegd!Deze doet nu elke avond het licht voor mij uit.

Hoewel dit een duidelijk hoogtepunt was, zal ik jullie ook nog een korte update geven van de andere heuglijke gebeurtenissen in mijn turbulente leventje deze week (wees niet bang: ik heb een significante corelatie gevonden lengte van de blog ~ #l lezers, en ik wil toch graag dat duivelse 6666 halen hehe). Onder andere heb ik eindelijk mijn leuke nichtje gezien (10 maanden, dus we hebben samen goed geoefend op onze eerste stapjes); heeft Cindy weer heerlijk voor mij gekookt; blijkt avocado enorm lekker broodbeleg; heb ik in de oefenzaal op de hometrainer in zijn achteruit kunnen trappen (da's zonder weerstand :D); hebben twee goede vriendinnen een baan gevonden; heb ik voor het eerst van die opgerolde croissantjes gegeten; ben ik personal shopper op wieltjes geweest voor mijn moeder (hoe handig: alle medewerkers willen alles voor je pakken én terughangen ;) en ben ik erachter gekomen dat doorzettingsvermogen soms heel vermoeiend kan zijn (begonnen aan mijn eerste sieradencollectie, Yolanthe eat your heart out ;). Daarnaast heb ik deze week nog kennisgemaakt met de huishoudelijke hulp (ik ben denk ik niet het werkster-type ben;), de vrijwilligersdienst voor boodschappen, en ook de thuiszorg beter leren kennen (in het weekend zijn hun planning-skills als sneeuw voor de zon verdwenen: de leercurve voor doordeweeks is gelukkig wel stijler :). Toch ben ik er nog niet over uit: wat is ongemakkelijker? Hulp vragen aan onbekenden of aan bekenden.. Het is en blijft hoe dan ook moeilijk en confronterend (normaal is mijn vloer echt schoon! ...eh zou je misschien mijn gordijnen ook open willen doen?) Het is een geschenk uit de hemel dat alle instanties zoveel hulp bieden, maar je bent wel overgeleverd aan de grillen van de cliëntenplanning (=mensen en geen colaflesjes). Ik raak dan ook nog steeds niet gewend aan dat constante onrustige gevoel dat lijkt op het wachten op een IKEA pakket met een zeer ruim tijdslot :s...