Mijn vakantiereisbestemming: mijn grenzen...
Door: Kristine
25 Augustus 2013 | Nederland, Eindhoven
Mocht je eergister een stoned ogende vrouw tussen de 23 en 25 jaar in verwarde toestand in de Albert Heijn zien rondstruinen tussen 20.00-21.00u savonds, that was me :) Op elke hoek van de schappen loerde gevaar: rondrennende kinderen, manke winkelwagentjes, gestresste yuppen en dan natuurlijk ikzelf, levensgevaarlijk! Met één kruk bungelend aan de arm (zwijkt uit!) het winkelmandje proberen vast te houden en mijn duurzame eastpack op de rug voelde ik me net een voortvluchtige gevangene: de omgeving nauwlettend in de gaten houden met van die veel te wijde schichtige ogen... Na driekwartier Last-Minute-Deals te hebben weerstaan (alles wat in je mandje valt, moet je tillen(!) ) kwam ik eindelijk bij de boodschappenband aan. Eigenlijk toch nog niet zo klaar voor de volgende uitdaging: de boodschappen op een lopende band plaatsen vanuit het veel te zware mandje. Iedereen kent dat wel (ga ik voor het gemak maar vanuit ;): dat je mandje meerolt naar de kassajuffrouw, terwijl je naarstig je boodschappen eruit probeert te redden. Nou ik kan jullie vertellen: dat is nog moeilijker als je evenwichtsorgaan even weigert en de rij met gestresste yuppen achter je langer en langer wordt. Gelukkig behoorde de kassajuffrouw nog niet tot het opgefokte soort en gaf ze me de tijd om de juiste combinatie van cijfers voor mijn pincode op te halen (de laatste keer dat ik gepind heb in een non-webwinkel was...). Maar eenmaal uit de Appie was ik er nog niet: ik moest nog het hele eind terug (zo'n 700m) met een goedgevulde rugzak... Dat beloofde een lange, zware reis te worden...
Grenzen zoeken, dat is dus het motto van deze fase in mijn herstel. Na een zomer vol ups en vooral downs is het lastig om te weten waar je staat (of wankelt ;). De doelen zijn helaas niet behaald, de dromen (nog) niet uitgekomen en dat maakt het er niet makkelijker op. Hoewel ik nu toch een hele straat "in het wild" uit kan fietsen, schiet het lopen nog niet echt op. Ik kan nu in huis zonder krukken banjeren en durf de gang, het parkeerterrein en mijn brievenbus ook aan zonder (mits het geen spits is en met die studenten weet je het nooit > misschien toch maar naar een yuppen-pand verhuizen). Echter slik ik nog steeds een behoorlijke dosis pijnstillers, waar mijn nieuwe fysiotherapeute toch haar vraagtekens achter zet. Dit is toch er verwarrend, aangezien ik die vraagtekens natuurlijk ook (gehad) heb, maar de arts mij toen zei dat het moest zolang het moest en de pijn goed te verklaren is. Ook heeft de therapeute weer nieuwe inzichten over mijn looppatroon, waardoor ik me afentoe erg "lost" voel. Twee weken geleden heb ik helaas afscheid moeten nemen van mijn oude vertrouwde fysiotherapeute (leuk, die bezuinigingen in de zorg :( ). Dit viel zwaarder dan gedacht, omdat ik toen pas echt merkte hoe zeer zij mijn enige stabiele factor is geweest in mijn herstelproces getekend door verschillende artsen en therapeuten. Kostbare kennis is daarmee verloren gegaan en voor mij voelde het dan ook of er nóg een steen bruut is weggetrapt onder mijn toch al wankelende toren...
Dat is dus even wennen. Echter kan een frisse blik geen kwaad, zouden jullie zeggen. Toch is dat moeilijk te bedenken, als dat al je tiende frisse blik is en die frisse blik ook weer op dezelfde conclusie uitkomt: Interessant geval, moeilijk om te zien wat er aan de hand is, lastig.. laten we dit & dit uitproberen, meer rust nemen, anders lopen... Kortom tijd om me erbij neer te leggen dat niemand weet wat mij beter gaat maken. De tijd zal het leren, er is nog steeds hoop, alleen geen tijdspad. Aangezien ik ook niet meer weet wat ik wel en niet mag, is het goed om afentoe mijn grenzen op te zoeken (mijn heup zit immers goed vast, aldus de arts). Zo ook mijn AlbertHeijn avontuur. In ieder geval wordt daarmee weer bevestigd dat ik me niet aanstel & het gewoon echt (nog) niet gaat.. want ook daar ga je op een bepaald moment aan twijfelen. Elke dag doe ik mijn oefeningen en loop ik nog steeds trouw mijn drie rondjes op krukken door de wijk (in de vakantieperiode was het opvallend stiller, dus mijn sociale kring is nog niet zo uitgebreid: ik mis mijn verpleeghuisbuddies nog steeds). Echter is de kunst van het opzoeken van mijn grenzen (immers die leer je pas kennen, als je eroverheen gaat) om ze niet nog een keer te overschrijden. Maar ook ik word steeds wijzer ;)!
Dat blijkt wel uit het feit dat ze me nog steeds willen als promovendi aan de universiteit (ondanks mijn afentoe wat minder heldere mind :p). Ik zal dan ook mid-september beginnen met die nieuwe baan. Het zal wederom weer even wennen worden en ik zal een nieuwe balans moeten vinden voor mijn oefeningen & rust en op zoek gaan naar nieuwe wandelroutes. Echter is de kans op RSI dan weer miniem & ben ik het schoolvoorbeeld voor het nieuwe werken ;)! Kortom er staan weer een aantal nieuwe uitdagingen op mijn pad, die ik met beide handen zal aanpakken! Carlijn heeft in ieder geval een nieuwe agenda voor mij gekocht voor dit jaar met de tekst: "2013-2014 - From now on things are looking up" ... Zou het :)?
p.s. op veler verzoek deze eerlijke update..
Grenzen zoeken, dat is dus het motto van deze fase in mijn herstel. Na een zomer vol ups en vooral downs is het lastig om te weten waar je staat (of wankelt ;). De doelen zijn helaas niet behaald, de dromen (nog) niet uitgekomen en dat maakt het er niet makkelijker op. Hoewel ik nu toch een hele straat "in het wild" uit kan fietsen, schiet het lopen nog niet echt op. Ik kan nu in huis zonder krukken banjeren en durf de gang, het parkeerterrein en mijn brievenbus ook aan zonder (mits het geen spits is en met die studenten weet je het nooit > misschien toch maar naar een yuppen-pand verhuizen). Echter slik ik nog steeds een behoorlijke dosis pijnstillers, waar mijn nieuwe fysiotherapeute toch haar vraagtekens achter zet. Dit is toch er verwarrend, aangezien ik die vraagtekens natuurlijk ook (gehad) heb, maar de arts mij toen zei dat het moest zolang het moest en de pijn goed te verklaren is. Ook heeft de therapeute weer nieuwe inzichten over mijn looppatroon, waardoor ik me afentoe erg "lost" voel. Twee weken geleden heb ik helaas afscheid moeten nemen van mijn oude vertrouwde fysiotherapeute (leuk, die bezuinigingen in de zorg :( ). Dit viel zwaarder dan gedacht, omdat ik toen pas echt merkte hoe zeer zij mijn enige stabiele factor is geweest in mijn herstelproces getekend door verschillende artsen en therapeuten. Kostbare kennis is daarmee verloren gegaan en voor mij voelde het dan ook of er nóg een steen bruut is weggetrapt onder mijn toch al wankelende toren...
Dat is dus even wennen. Echter kan een frisse blik geen kwaad, zouden jullie zeggen. Toch is dat moeilijk te bedenken, als dat al je tiende frisse blik is en die frisse blik ook weer op dezelfde conclusie uitkomt: Interessant geval, moeilijk om te zien wat er aan de hand is, lastig.. laten we dit & dit uitproberen, meer rust nemen, anders lopen... Kortom tijd om me erbij neer te leggen dat niemand weet wat mij beter gaat maken. De tijd zal het leren, er is nog steeds hoop, alleen geen tijdspad. Aangezien ik ook niet meer weet wat ik wel en niet mag, is het goed om afentoe mijn grenzen op te zoeken (mijn heup zit immers goed vast, aldus de arts). Zo ook mijn AlbertHeijn avontuur. In ieder geval wordt daarmee weer bevestigd dat ik me niet aanstel & het gewoon echt (nog) niet gaat.. want ook daar ga je op een bepaald moment aan twijfelen. Elke dag doe ik mijn oefeningen en loop ik nog steeds trouw mijn drie rondjes op krukken door de wijk (in de vakantieperiode was het opvallend stiller, dus mijn sociale kring is nog niet zo uitgebreid: ik mis mijn verpleeghuisbuddies nog steeds). Echter is de kunst van het opzoeken van mijn grenzen (immers die leer je pas kennen, als je eroverheen gaat) om ze niet nog een keer te overschrijden. Maar ook ik word steeds wijzer ;)!
Dat blijkt wel uit het feit dat ze me nog steeds willen als promovendi aan de universiteit (ondanks mijn afentoe wat minder heldere mind :p). Ik zal dan ook mid-september beginnen met die nieuwe baan. Het zal wederom weer even wennen worden en ik zal een nieuwe balans moeten vinden voor mijn oefeningen & rust en op zoek gaan naar nieuwe wandelroutes. Echter is de kans op RSI dan weer miniem & ben ik het schoolvoorbeeld voor het nieuwe werken ;)! Kortom er staan weer een aantal nieuwe uitdagingen op mijn pad, die ik met beide handen zal aanpakken! Carlijn heeft in ieder geval een nieuwe agenda voor mij gekocht voor dit jaar met de tekst: "2013-2014 - From now on things are looking up" ... Zou het :)?
p.s. op veler verzoek deze eerlijke update..
-
25 Augustus 2013 - 14:21
Zus:
Prachtige ontroerende eerlijke update, met een vleugje verzachtende humor. hoop dat agenda van Carlijn gelijk heeft! xxxxxxxxx -
26 Augustus 2013 - 11:51
Rachel:
Wauw lieverd! Dit is echt een heel eerlijk verhaal...het maakt me weer trots op je omdat ik het knap vind dat jij dit schrijft! Hoop dat het ook goed voelde om dit te schrijven... Het laat weer heel duidelijk zien hoe het echt gaat met je...en dat is (alweer) heftig om te lezen, maar het is de harde waarheid waarmee jij iedere dag leeft... Oh mop...wat hoop ik toch op betere tijden voor je! Maar het is super dat je zo kan beginnen met je nieuwe baan! Ondanks je heup zijn er nog zooooveel mensen die jouw kwaliteiten zien en jou graag om zich geen hebben!!! <3 -
26 Augustus 2013 - 15:55
Yaar:
Lieve Krisje, pfff! Ik vind het zo rot voor je dat het maar niet beter gaat en je niet weet waar je aan toe bent. Je bent een kanjer en net als Rachel en je zus ben ik enorm trots op je. Op de uni mogen ze zich in hun handen knijpen dat ze jou als promovenda hebben! <3 <3 <3 xxx -
27 Augustus 2013 - 21:24
Ellen:
Lief Krisje, ik kan niet anders dan me bij de andere meiden aan te sluiten en hier voor jou een hele hele dikke kus achter te laten :-* :-* :-* <3<3<3 -
01 September 2013 - 23:11
Stéphanie:
Lieverd!! Ookal gaat het niet als verwacht, je bent echt een heee goede schrijver!!
Onwijs knap dat je ons zo openhartig vertelt hoe het met je is, en hoe je struggled!
Met tranen in mijn ogen zit ik te lezen hoe mijn goldie, mijn zonnestraaltje eraan toe is!
:( maar dan mag je misschien wel niet goed kunnen lopen, je blijft stralen, zo zie ik uit de foto's. Je isoleert niet, je blijft sociaal! Je gooit de handdoek niet in de ring, je blijft vechten!!
Je verslonst niet, je blijft fashionable as always! God damn wat ben je toch een plaatje in die groene jurk! Je bent een onwijze topper!! Daarvan kan ik leren ;) En trots op je van de baan, dat biedt perspectief! Jij komt er zeker wel! Zoals ik lees heb je een team van vriendinnen die van je houden en je er wel doorheen slepen! Zeker weten! Lieve Kris, ookal lijkt het uitzichtloos, stay positive! In alles wat je doet, want ookal lijkt het niet zo, je kan nog zoveel!
Je hebt zoveel kwaliteiten schat! En als je even niet meer weet welke, give me a call!! ;)
Love you goldie! Xx snel afspreken :) -
16 September 2013 - 07:24
Odinga:
Ontzettend mooi geschreven! Hopelijk besef je dat dit een supertalent is van je, hier kan je heel veel mooie dingen mee doen.. Ik ben sprakeloos.. Spreek je snel, xx -
02 Oktober 2013 - 00:36
Rieke:
Lieverd als ik zie wat een energie jij hebt en hoe geweldig je steeds weer voor de dag komt bij al deze gebeurtenissen in je leven weet ik wel zeker dat het goed komt met jou. Die engelen op je schouder werken langzaam maar gestaag. Love you, xxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
