Even wat gedachtes...

- "Mmm dit huis is duidelijk niet gebouwd op slome studenten. Alwéér te laat voor de deurbel!
- “Nivea onder de Douche” eindelijk een innovatie waar ik écht wat aan heb. Echter dacht de thuiszorg daar anders over...
- Wat trek ik aan (hier is mijn kledingkast toch meer gevuld dan in het verpleeghuis!)??
- Mmm de plantsoen werkers zijn gewoon meeverhuisd
- Ook Van Ganzewinkel is hier vaste klant
- Ik mis het geluid van ronkende scootmobiels en gesmeerde rollators
- Waarom zegt niemand elkaar gedag in de normale wereld?
- Ik wil terug!
- Jeeh zomer!
- Pfff weer een half uur verder, maar ik zit toch mooi op mijn terrasstoel buiten (ooooh ligt mijn mobiel nog binnen)
- Jeeeh er rijdt nu een scootmobiel langs whoop whop
- En opnieuw...
- Het lijkt wel op een botsauto (het heeft zo’n stang achterop), ook zit er een jonge man op. Helaas, mijn hoop is vervlogen... toch niet hetzelfde als in het verpleeghuis
- Mm ik had nog zo gezegd dat ik wel in een gewone auto zou passen, toch een rolstoelbus op de stoep voor het studentenhuis (kan ik nog meer opvallen?!?)
- Twee halve rondjes is ook een heel rondje (op de hometrainer bij de fysiotherapie lukt het me nog niet om rond te trappen)
- Wat! Zitten er gewoon geen groenten in de groene curry magnetron maaltijd van de Appie?
- Een mug... op het plafond... en nu?
- Damn it, alweer het groene oversteeklicht niet gehaald. Sta ik weer op die vluchtheuvel voor een volle rij auto’s bij het stoplicht (gelukkig maar dat ik hier weer een spiegel heb in mijn kamer)
- Awkward: zijwaartse pas in de enige oranje smalle gang, die leidt naar de brievenbus, en iemand gaat post pakken. (nee hoor, je hoeft geen stimulerende woordje te verwachten, zelfs geen groet kan er vanaf)
- Interessante beestjes aan het einde van de gang: een mega spin, een blauwe duizendpoot, nu durf ik dus helemaal niet meer mijn oefeningen te doen
- Mmm de fysiotherapeut had me nog zo gewaarschuwd auw auw auw..
- Wil echt afbouwen met die pijnstillers, maar ja arts had gezegd dat ik juist pijnstillers moet blijven slikken, opdat ik verder kan mobiliseren (oftewel de pijn mag het lopen niet tegenhouden)> dilemma!
- Jeeh meer mensen hebben last van spraak- en denkgebrek door de tramadol (=morfineachtig), ik was bang dat ik echt blijvend letsel aan het verpleeghuis had overgehouden (toch benieuwd naar het besmettingsgevaar van dementie & afasie?!?)... "

>>>> readers guide: je kunt het volgende deel bewaren, voor als je echt tijd over hebt ;) <<<<

Rara waar ben ik? Ja inderdaad, thuis. Afgelopen weekend kregen ze echt genoeg van mij in het verpleeghuis en ben ik ontslagen. Vorige week maandag was de arts namelijk zeer tevreden over mijn modelpose op de rontgenfoto en kondigde hij aan dat ik weer een stukje verder mag (naar 100% belasten). Dit betekent zeker niet dat ik over zes weken weer helemaal op de been ben, want met mijn voorgeschiedenis heeft het revalidatietraject nog een lange nasleep (dus nee, niet zoals bij je oma/opa/kennis, die binnen drie maanden weer met de nordic walking stokken de hort op ging, ik ben nog jong-met-al-een-nieuwe-heup=extra problemen (& dus niet sneller herstellen). Zó, dat fabeltje ook weer uit de wereld geholpen;).

Echter kan ik nu dus beginnen met die trek-die-onderbroek-maar-zelf-aan oefeningen. Daarom leek het mij wel tijd worden om terug te keren naar de normale wereld. Nog niet zonder aanpassingen hoor (al had het Task Force Health Team mijn kamer nog zo goed verbouwd), ben nog onder curatele don’t you worry. Daarom heb ik kennis mogen maken met de wondere wereld van de thuiszorg. Na een intakegesprek op mijn luie zondagochtend (zoals jullie allemaal weten, ben ik een groot fan van het rondbanjeren in mijn pyjama (not!), werd ik om half één eindelijk geholpen. Gelukkig hadden ze een snelle leercurve en komen ze, vijf dagen later, zelfs om 08.23u! Kan ik daarna tenminste lekker aan het werk. Dat is wel pas om 10.00u, want ja stiekem deed de zorg toch wel heel veel voor mij in het verpleeghuis. Nu keuzestress voor het aankleden (al kan ik de helft meteen weer elimineren (lees: te strakke broeken&vervelende ritsen); ontbijt klaarmaken; oefeningen doen; ontbijt opruimen (lepeltje voor bordje); afwassen (waarom doe ik toch altijd die bolle kant van mijn lepel naar boven ?!?); afdrogen; tafel vrijmaken en laptop pakken. Oja en dan moet ik nog beginnen!

Maar goed, alle afleiding is welkom! Hoe druk het was in het verpleeghuis, hoe rustig het hier is in het studentenhuis (ja je leest het goed ;). Oh wat miste ik die gezelligheid van de oudjes toch aan het begin van deze week. Gelukkig zorgde het zonnetje er gedurende de week voor dat alle gestresste studenten en werkenden toch afentoe even om zich heen kijken en de energie namen om eens wel gedag te zeggen (al gaat een echt praatje toch wel wat ver, stel je voor dat je tijd kwijtraakt aan wat social talk ;).

Kortom, het was een moeilijke comeback in de harde wereld buiten het verpleeghuis voor mij de afgelopen week. Acht weken van isolatie is toch wat lang geweest. Gelukkig paste het bezoek zich bijzonder snel aan aan de nieuwe situatie. Er wordt alweer volop boodschappen gedaan, papier buiten gezet, gekookt & verwend (bonbons uit Leiden, voorraadje zonnebrand & mini-vakantie naar Eindhoven Airport). Toch heb ik deze keer besloten om ook wat huishoudelijke hulp aan te vragen. Ik heb namelijk een stofzuigverbod opgekregen van mijn zus en dat is nogal wat als je gewend bent om elke twee dagen het huis na te jagen met die slang. Naast dat heb ik een kookverbod gekregen (en nee ik kan echt wel met het gasfornuis omgaan), waardoor ik dus - op die zeldzame momenten dat er geen bezoek is - ben overgegeven aan de grillen van de huiskok van de Appie. Het overcompenseren van het gebrek aan groenten in die pakketjes met borden vol salade, bezorgt me uiteindelijk misschien stiekem wel hetzelfde werk. Ik moet dus nog een beetje de balans zien te vinden in deze nieuwe situatie. Dus niet te veel laten vallen (want bukken is een crime); niet te vaak buiten wilen zitten (gelukkig werkt de zon mee (zo, hebben we dit onderwerp ook nog even besproken in deze blog)); en niet te veel willen lopen. Het belangrijkste ben ik namelijk vergeten te vertellen: deze week heb ik mijn eerste stapjes gezet!! Maar liefst vijf hele stappen op het kaarsrechte voetpad tegenover mijn huis. De fysiotherapeute was maar wat trots (en ik stiekem ook een beetje). Alleen moet ik nu dus niet te hard van stapel lopen...


p.s. Nog bedankt voor alle felicitaties & verjaardagbezoekjes in het verpleeghuis :). Kan ik die locatie ook weer afstrepen van mijn coolest-places-on-earth-to-celebrate-your-birthday lijstje!