Bak met wanhoop

Je kent dat gevoel wel: met je handen in het deeg scrollend over je laptopscherm tot die allesomvattende zin van het recept: "Kneed met koele handen het deeg tot een samenhangende deegbal". Als je badend in het zweet weer opkijkt van je scherm zie je nog steeds je handen vol met plakkende keutels deeg boven een substantie dat meer weg heeft van de uiteenvallende Eurozone dan de Verenigde Staten.. Op zo'n moment probeer je jezelf moed in te praten om door te zetten, al is het alleen omdat je met geen mogelijkheid het deeg van je handen gaat krijgen zonder dat je trui, aanrecht en gezicht niet viest maakt, en je het een verstopping van de gootsteen niet waard vindt. Dus zet je door, met het gevolg dat je na 10 minuten opnieuw over je laptopscherm scrolt (inclusief muis die vastloopt door de opgedroogde deegklodders) op zoek naar die ene stap van het recept, die je vast en zeker moet hebben overgeslagen.

Maar helaas.. je kunt het recept nog zo vaak overlezen, die stap ga je niet vinden. Gewoonweg omdat je eigenlijk alles volgens het recept hebt gedaan. (Heb je al door waar ik naartoe wil? Misschien jij wel eerder dan ik. Ik bedenk deze brug namelijk ook ter plekke, want ik wilde gewoon erg graag mijn bakwanhoop-avonturen met jullie delen bij gebrek aan beter nieuws). Maar zo is het eigenlijk ook met ziek zijn of liever gezegd 'beter worden'. Het volgen van de stappen van het recept garandeert geen soepel proces. Wat echter wel helpt, is iemand die naast je staat en zegt dat je het deeg nog net iets harder moet kneden en je – op het moment dat je in tranen uit wil barsten (wie weet dat zout water nog voor wonderen kan zorgen) – een bemoedigend schouderklopje geeft en zegt dat ze de volste vertrouwen in je heeft (dankje Sas, voor de overheerlijke pizza!).

Zo’n iemand lijk ik nou gevonden te hebben voor mijn eigen bakprocess (starring me als het overheerlijke gebakje). Twee weken geleden ben ik samen met mijn privechauffeur Rachel (thanks!) afgereisd naar het Nijmeegse. Daar maakten we kennis met de ontzettende aardige Joanne, ziekenhuis-fysiotherapeute, weggestopt in de enorme kelders van het Radboud UMC. In deze kelders was duidelijk niet het anti-empathie-ziekenhuis-virus binnengedrongen, want deze mevrouw had een enorm inlevingsvermogen, waar ik stil van werd (ja ik > stil). Hoe goed zij luisterde en verder vroeg naar mijn verhaal had ik nog nooit meegemaakt (bij een zorgprofessional). Zij hechtte enorm veel waarde aan de onderlinge afhankelijkheid, die de problemen van mijn knie en heup hebben, en gaf ook aan dat mijn lichaam nu in een negatieve spiraal zit (kapotte heup > knie overbelast > heup herstelt niet >knie geen rust > knie herstelt niet > heup overbelast, tadáá:). Samen met mijn fysiotherapeut in Eindhoven – die overigens tot nu toe haar werk ook zeer goed gedaan heeft – gaat zij nu een behandelplan opstellen om mij gezamenlijk te behandelen. Ik kan namelijk niet elke week naar Nijmegen afreizen (De privéchauffeurs hebben ook een leven ;) en helaas kan ik dat fysiek niet aan). Het behandelplan moet het uitgangspunt hebben mijn looppatroon te verbeteren om in ieder geval de knie te ontlasten en de heup in een zo goed mogelijke staat te brengen voor de bijna onvermijdbare nieuwe heupoperatie. Echter bevestigde ook deze fysiotherapeute, dat ik een enorm uitzonderlijk geval ben (en dat terwijl ze enorm veel ervaring heeft met orthopedische patienten) (dus wanneer kan ik op de Unesco Wereld Erfgoed lijst (A)?). Het behandelplan kan zij dan ook niet 1-2-3 uit haar mouw schudden en de garantie dat dit recept precies zo zal uitpakken als de stappen zeggen, kan ze ook niet geven. Twee weken verder wacht ik nog steeds in spanning af op dit recept...

Gelukkig hoef ik me in de tussentijd niet te vervelen. Na het pizzadeeg volgden ook de bakpogingen van de pepernoten met sidekick Yara en de gevulde speculaas. Hoewel bij het laatste bakprobeersel de bemoedigende persoon geheel absent was, is het toch nog een lekker misbaksel geworden gister (zie foto). Dit stemt mij een stuk hoopvoller; mocht het wachten op een behandelplan vanuit Nijmegen tevergeefs zijn, kom ik er uiteindelijk zonder sidekick ook wel!