Gehandicapten quotum

Op BNR nieuwsradio (mijn grootste socius (= makker, metgezel)), in tijden van het ontbreken van een televisiekabel, of bezoek) werd de CEO van uitzendbedrijf USG People vanochtend geinterviewd over de zogenaamde quotum gehandicapten voor bedijven uit het nieuwe regeerakkoord.. Of dat nou eigenlijk zo’n goed idee is? ‘Jaaaa, er is nog hoop’ wilde ik bijna volmondig tegen mijn wereldontvangertje schreeuwen. Ik vind het in ieder geval een geruststelling dat het nieuwe kabinet er aandacht aan wil besteden: over de verplichte vorm ben ik er nog niet over uit. Eerder in het interview had baas XX al gezegd dat het niet gaat over de fysieke gesteldheid van een werknemer, maar over de kennis en ervaring. Ook daarbij voelde ik me weer aangesproken (ondanks dat het een antwoord was op de vraag of er kansen voor ouderen op de arbeidsmarkt waren).

In de roes van deze positieve uitspraken en de overwinnings speech van Obama vanmorgen bedacht ik me dat ik mijn kleine overwinning van gisteren nog moest vieren: Ik hoef toch geen meniscus operatie! Een ieder zou hiervoor een vreugdedansje doen, maar eigenlijk werd ik bijna een beetje boos op mijn nieuwe arts (hoop dat het niet in het hele leven om eerste indrukken gaat) (bovendien kan ik me voorstellen dat een vreugdedansje zonder dansje er een beetje gek uit zal hebben zien (al pas ik dan met die verschijning misschien nog beter in het gehandicapten quotum ;)). “Waarom ik dan toch geen operatie mocht krijgen?” Deze operatie was namelijk mijn rots in de branding na vijf maanden van creatief voorkomen van de meniscusopreatie met een gebroken heup, nadat een scheur in de meniscus was geconstateerd eind juni: fysiotherapie, rust houden, leren flipperen in het zwembad, prikken met onstekingsremmers etc.. Mijn vier andere artsen waren het er sinds twee weken dan ook allemaal over eens: het heeft allemaal niet gewerkt, de pijn is meer geworden, dus dan maar een meniscusoperatie! “Nou,” antwoordde de overdonderde, maar toch zelfverzekerde arts (of beter gezegd, de twee artsen), “Het probleem kan niet worden veroorzaakt door de scheur in je meniscus (die zit er wel, maar is verkeerd gestationeerd, waardoor die niet zoveel pijn doet (jeeh!); de pijn zit in je knieschijf, je heb namelijk last van...” En toen kwam er een mooie stroom van onuitspreekbare woorden. Eh.. waarom wilde ik nou altijd alles opschrijven in mijn notitieboekje (dit keer gesponsord door Accenture (lang leve de inhousedagen en business courses), ING had zijn taak erop zitten (ben net op tijd van het zinkende schip weg (voor de echte economen onder ons)). Als ik om herhaling zou vragen zou het blijken dat ik er toch niet zo slim was, als ik me voordeed (hoera, pas ik nog beter in het gangbare, maar onjuiste, kader van de invalide).

Echter kwam het erop neer, dat een kijkoperatie meer kapot zou maken, dan me lief is, omdat het probleem dan nog steeds niet opgelost zou worden en de knijschijf alleen nog maar meer beschadigd raakt. De oplossing volgens deze artsen ligt in... jawel, fysiotherapie en het intapen van mijn knieschijf. Al was het wel raar dat de fysiotherapie van de afgelopen maanden nog niet heeft ingeslagen voor mijn knie (mm.. ontdek ik hier een bepaalde trent > heup / knie herstel). Ik ben daarom ook doorverwezen naar de ziekenhuis-fysiotherapeut in het Radboud UMC. Echter in het kader van “Baat het niet, dan schaadt het niet” (nog zo’n populair spreekwoord binnen de gezondheidszorg), heb ik dit nieuws vanmorgen meteen met mijn eigen fysiotherapeut gedeeld en heeft zij gelijk enthousiast mijn knie ingetaped. Het gevolg is dat ik nu weer fijntjes word herinnerd aan waarom er wc-verhogers bestaan, ik sloffen i.p.v. sokken aan moet doen en waarom ik de ‘grijper’ nog steeds niet had weggedaan. De enige uitdaging is dat ik nu mijn manke been moet opvangen met, je raadt het al, mijn andere manke been (mijn immer-gebroken heup). Kortom het leven zit vol uitdagingen! De vraag is dan ook wat de langere termijn gevolgen zijn op mijn kapotte heup, of deze wel of niet vervangen zal moeten worden, en wat als de knie ook niet hersteld door deze wonder(baarlijk pijnlijke) tape en fysiotherapie...

Dus lieve mensen:

“De enige zekerheid in het leven is onzekerheid”

>> Kristine for president ! << *

* Met bijdrage van gastredactrice Dieke de Jong, aannemende dat het gehandicapten quotum ook geldt voor het witte huis.