Kreukels

Kreukels wat heb je eraan??!

Ik heb voor het eerst een rok aan boven mijn handig wijde zwangerschapsonderbroek, helemaal zelf aangedaan, want daar was geen tijd meer voor omdat aardige verpleegkundige en ik even aan het bonden waren over de hypermobiliteit. Zat nog in mijn lange termijn geheugen hoe dat moest met 1 been.

Alleen dat kruipt natuurlijk op

En nu ik met mijn bolle benen weer omhoog moet is dat tja lichtjes gezegd irritant. Kreukels doen pijn en ik kan mijn been nog niet optillen. Kreukels vragen om overgave, in ieder geval totdat er iemand langskomt aan wie je durft te vragen ze recht te strijken. En dan is het hopen dat er niet op een andere plek kreukels komen

Ik ben vast uit op een metafoor maar mijn gedrogeerde hoofd kan even die stap niet meer maken.

Hoor ook van alles op de gang, iets met wielen, vast zo'n toeristentreintje, die gang was gigantisch, mijn fantasie gaat alle kanten op. Ben natuurlijk al vier dagen niet meer uit deze kamer geweest, dus daarbuiten begint te voelen als The Wild. Ook hoor ik allerlei stemmen en gesprekken over de gang waar ik later pas een gezicht bij krijg (of nooit hè, ik ben toch wel van de afdeling langverblijf). Eentje heb ik er nu gedetemineerd: de olijke schoonmaker, die met veel energie vanochtend opeens binnenkwam dweilen :) oja en de postvrijwilliger (dankjewel Yara Duck:), die hier al 40 jaar blijkt te hebben gewerkt en mij waarschijnlijk in 2013 verpleegd heeft.

Er komen hier heel veel mensen binnen.

Dat overkomt je.

Zo ook voor de snackmomentjes (ja meervoud). Waar in de kantine geen suiker meer wordt gebruikt en alleen op donderdag kroketten worden geserveerd, volgen het ene na het andere taartje elkaar hier in rap tempo op. Aangezien ik toch al misselijk ben, zeg ik overal ja op. Aansterken kan je hier wel.

Ik had nog veel meer observaties maar ben een beetje aan het bijkomen van teleurstellende mobilisatie. En ook weer niet. Ik heb kunnen lopen met looprek naar een echte wc, helaas lukte de draai vervolgens niet... (Aan de motivatie kan het niet hebben gelegen na 3 dagen het gemis van een wc bril.) Helaas gooit mijn lijf er nog een dosis trillingen en duizeligheid en misselijkheid tegenaan, waardoor ik van overwinning in wegraking kan zakken. Dat is ook schrikken voor het personeel. Als na een marathon zo moe ben ik daarna. Ontslag voor het weekend zit er dan ook weer niet in, hopelijk worden ze niet afgerekend op ligdagen hier, dan wordt het rode kruis voor mijn naam alleen maar groter.

De orthopeed zei dat ik niet te streng mocht zijn, het met de dag moest zien. Zolang ik elke dag probeer af te wisselen. De tijd gaat het uitwijzen hoe deze prothese gaat vallen. Het hoedje ging er makkelijk uit waarbij ik vrolijk knikte en hij voor mij vertaalde, dus de prothese zat goed los. Het defect in het bekkenbot was te overzien, de kwaliteit nog best wel oke , ik ben nu de eigenaar van een titanium netje. Het ontstane beenlengteverschil is getracht op te heffen, wie weet. Zit nu met een giga lang bovenbeen naar mijn beleving. Hopelijk gaat dat nog zetten. Ojee ik hoor weer een nieuw pompend geluid met een ander formaat wielen op de gang naderen... Wie zal er nu op het gordijn kloppen..

Zal het June zijn in haar nieuwe bolide met oma Sonja? Zij steelt de harten van het personeel en regelmatig het gehoor van de patiënten, dus ze komen met korte momenten langs. Ze zouden vanmiddag op verkenningstocht in de stad gaan, ben benieuwd waar ze mee terugkomen...