In beweging
Door: Kristine
09 Augustus 2016 | Zuid-Afrika, Den Haag
Oke ik moet het toegeven… ik wist de hyperlink niet meer… en het erge is: het verscheen niet eens meer in de Google hits. Wel stuitte Google op andere highlights: duurzame energie krijgt vorm bij Maxima centrale, heerlijk relaxen bij Maxima (de Maxima-merknaam is significant in populariteit gestegen), Miljoenen tekort bij Maxima Medisch Centrum (heh heh) en deze wil ik jullie niet onthouden: Jeroen Dijsselbloem vraagt microkrediet aan bij Maxima (Microkrediet voor iedereen toegankelijk! laten we maar zeggen).
Deze inspirende hits prikkelden gelukkig mijn geheugen en met wat geschuif met de punt (waarbenjijPUNTnu ?!) vond ik dan eindelijk mijn blog op het world wide web: 21427 keer bekeken (het internet heeft niet stilgestaan in de afgelopen twee jaar(!)). Nu restte mij alleen nog maar het wachtwoord te ontfutselen in mijn oververhitte brain (25 gr hierbinnen). *...Blanco…*, mijn onderbewustzijn begon weer eens te ratelen: Zou ik dit weer die vergeetachtigheid zijn waar ik de laatste tijd mee te kampen heb, of herkennen gezonde mensen van mijn leeftijd dit ook? Of zoals ik de vraag vaker stel: hebben normale mensen dit ook??
Deze vraag besluipt tegenwoordig verdacht vaak mijn gedachten: wanneer ik weer eens mijn bestek laat vallen uit mijn handen; vergeet wat ik in de badkamer ging halen; tegen de deurpost oploop in een brede gang; geknepen wordt door de fysiotherapeut en het pijn doet; of de naam niet kan herinneren van degene over wie praktisch het gehele gesprek ging. De orthopeed ging de laatste keer ook mee in deze zoektocht, toen ik hem een normaalverdeling liet zien en vroeg waar mijn casus nou ongeveer op de belgrafiek zou liggen. Zelfs het nauwkeurig gekozen landscape format van het papier had niet mogen baten voor de uitkomst: het antwoord staat niet op de kaart. “Ja je bent nu wel een uitzondering, uitschieter, outlier, oftewel hopeloos geval”. Oke dat laatste heeft hij niet zo letterlijk gezegd, maar het was te moeilijk deze opsomming niet zo aan te vullen.
Dit laat echter wel zien hoe naarstig ik op zoek ben naar een beeld, een begrijpelijk overzicht, en het liefst vergelijkingsmateriaal om mijn revalidatieverloop te begrijpen. Immers om te revalideren moet je vooruitgaan en om vooruitgang te meten heb je een nulpunt nodig en - hoewel niet strict noodzakelijk - is het ook fijn om vergelijkingen te kunnen maken om iets over de snelheid en realistische gehalte te kunnen zeggen. Helaas blijft deze drang tot vergelijken niet beperkt tot de (onvindbare) steekproef met jonge heuppatienten (tot 65 jaar haha), maar pas ik dit principe veel breder toe in het leven. Stiekem ben ik constant op zoek naar het meten van vooruitgang in het leven en koppel ik die beweging aan een zekere mate van succes en geluk. De groep die ik als steekproef neem zijn de mensen die dichtbij mij staan, een voor de handliggende makkelijk identificeerbare groep (fout nummer 1 in de statistiek, I know). De maatstaven die ik daarvoor gebruik, zijn dingen als: studie, baan, woning, reizen, relaties, lichamelijke gezondheid etc. Dit zijn duidelijk zichtbare dingen voor anderen, en worden vaak gekoppeld aan, onlangs geleerd: het ‘ego van een mens’.
Echter doe ik met die maatstaven tekort aan het woord vooruitgang in het leven, laat staan geluk. Want als dit de enige maatstaven van vooruitgang zouden zijn, zou een deel van de wereld dan niet stilstaan? Op een heliocentrische aarde als de onze zijn we allemaal in beweging (blame de zon maar) en klopt een ego-centrische visie, zoals ik die ontwikkeld heb, helemaal niet. Aan mij dus om toe te geven dat vooruitgang in het leven niet alleen te meten valt aan de ‘buitenkant-eigenschappen van de mens’ het ego, maar dat het ook een belangrijk maar o zo eng en onontgonnen gedeelte naar binnen toe omvat: je gevoel, karaktertrekken, je hart, ziel, animo, het hogere ik, hoe je het ook wilt noemen. Dan valt er nog genoeg beweging te meten!
(mmm zouden normale mensen ook verward raken na het teruglezen van dit stukje??)
Deze inspirende hits prikkelden gelukkig mijn geheugen en met wat geschuif met de punt (waarbenjijPUNTnu ?!) vond ik dan eindelijk mijn blog op het world wide web: 21427 keer bekeken (het internet heeft niet stilgestaan in de afgelopen twee jaar(!)). Nu restte mij alleen nog maar het wachtwoord te ontfutselen in mijn oververhitte brain (25 gr hierbinnen). *...Blanco…*, mijn onderbewustzijn begon weer eens te ratelen: Zou ik dit weer die vergeetachtigheid zijn waar ik de laatste tijd mee te kampen heb, of herkennen gezonde mensen van mijn leeftijd dit ook? Of zoals ik de vraag vaker stel: hebben normale mensen dit ook??
Deze vraag besluipt tegenwoordig verdacht vaak mijn gedachten: wanneer ik weer eens mijn bestek laat vallen uit mijn handen; vergeet wat ik in de badkamer ging halen; tegen de deurpost oploop in een brede gang; geknepen wordt door de fysiotherapeut en het pijn doet; of de naam niet kan herinneren van degene over wie praktisch het gehele gesprek ging. De orthopeed ging de laatste keer ook mee in deze zoektocht, toen ik hem een normaalverdeling liet zien en vroeg waar mijn casus nou ongeveer op de belgrafiek zou liggen. Zelfs het nauwkeurig gekozen landscape format van het papier had niet mogen baten voor de uitkomst: het antwoord staat niet op de kaart. “Ja je bent nu wel een uitzondering, uitschieter, outlier, oftewel hopeloos geval”. Oke dat laatste heeft hij niet zo letterlijk gezegd, maar het was te moeilijk deze opsomming niet zo aan te vullen.
Dit laat echter wel zien hoe naarstig ik op zoek ben naar een beeld, een begrijpelijk overzicht, en het liefst vergelijkingsmateriaal om mijn revalidatieverloop te begrijpen. Immers om te revalideren moet je vooruitgaan en om vooruitgang te meten heb je een nulpunt nodig en - hoewel niet strict noodzakelijk - is het ook fijn om vergelijkingen te kunnen maken om iets over de snelheid en realistische gehalte te kunnen zeggen. Helaas blijft deze drang tot vergelijken niet beperkt tot de (onvindbare) steekproef met jonge heuppatienten (tot 65 jaar haha), maar pas ik dit principe veel breder toe in het leven. Stiekem ben ik constant op zoek naar het meten van vooruitgang in het leven en koppel ik die beweging aan een zekere mate van succes en geluk. De groep die ik als steekproef neem zijn de mensen die dichtbij mij staan, een voor de handliggende makkelijk identificeerbare groep (fout nummer 1 in de statistiek, I know). De maatstaven die ik daarvoor gebruik, zijn dingen als: studie, baan, woning, reizen, relaties, lichamelijke gezondheid etc. Dit zijn duidelijk zichtbare dingen voor anderen, en worden vaak gekoppeld aan, onlangs geleerd: het ‘ego van een mens’.
Echter doe ik met die maatstaven tekort aan het woord vooruitgang in het leven, laat staan geluk. Want als dit de enige maatstaven van vooruitgang zouden zijn, zou een deel van de wereld dan niet stilstaan? Op een heliocentrische aarde als de onze zijn we allemaal in beweging (blame de zon maar) en klopt een ego-centrische visie, zoals ik die ontwikkeld heb, helemaal niet. Aan mij dus om toe te geven dat vooruitgang in het leven niet alleen te meten valt aan de ‘buitenkant-eigenschappen van de mens’ het ego, maar dat het ook een belangrijk maar o zo eng en onontgonnen gedeelte naar binnen toe omvat: je gevoel, karaktertrekken, je hart, ziel, animo, het hogere ik, hoe je het ook wilt noemen. Dan valt er nog genoeg beweging te meten!
(mmm zouden normale mensen ook verward raken na het teruglezen van dit stukje??)
-
09 Augustus 2016 - 20:34
Ellen:
Lieverd,
Ik denk dat "normale mensen" geen flauw idee hebben van een normaalverdeling en een heliocentrische aarde, los van het feit dat ik weinig mensen ken die zo'n inhoudelijk en goed geformuleerd stuk kunnen schrijven. :))) maar om vooral je conclusie van dit stuk te onderschrijven: u go girl!! Liefs! XXXXX -
09 Augustus 2016 - 21:10
Maarit:
Lieve Kristine,
Als er een top 100 gemaakt zou worden van 'niet normale' mensen zou jij, wat mij betreft stip bovenaan staan. Weinig mensen ken ik die zo attent zijn als jij, die je 3 maanden niet ziet, maar toch gisteren nog hebt gezien. Veerkracht, positiviteit en omgang met allerlei soorten mensen zijn eigenschappen die de meeste 'normale' mensen niet bezitten. Dus noem het zoals je wilt, maar voor mij ben je een bijzondere topvriendin! En ik hoop dat je ooit weer mn buurmeisje wordt :) -
09 Augustus 2016 - 22:07
Emma H:
Heee Kris, leuk dat je weer een keer een blog hebt geschreven! Altijd mooi geschreven en grappig :)
Succes met de vooruitgang op het onontgonnen gebied!
Liefs xx Emma -
10 Augustus 2016 - 07:57
Malou:
Haha Kris, don't worry.. hoe vaak ik niet namen vergeet.. of in de keuken sta met de vraag "wat ging ik hier doen?"...
Weer een mooi stuk! -
10 Augustus 2016 - 11:22
Rieke:
Hi lieverd, je oude moeder is zeker geen vergelijkingsmateriaal voor je, dat zijn je leeftijdsgenoten, maar in je wederom mooie verhaal kan ik helemaal meegaan en kan je conclusie alleen maar onderschrijven. Op dat vlak ben jij een absolute TOPPER, zoals jij je leven leeft en toch denkt aan anderen! En die waardering krijg je terug van al je vrienden en familie. En dat heb jij weer nodig om door te gaan. So let's keep going together! We love you, xxxxx -
31 Augustus 2016 - 12:30
Stéphanie Nagel:
Lieverd, of je nou 'normaal' bent of niet, voor mij ben je heel speciaal!
Ik geniet alleen maar van onze momenten samen en ik zie eerlijk gezegd nooit zo echt dat je vergeetachtigheid niet.. Ik kan zelf ook best verstrooid zijn,hihi.
Zoals Rieke zegt: let's keep on going together!
liefs xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
