50 procent

Vrouw zijn als patiënt het is me wat.

Vanmorgen besloot ik daar wat over te willen schrijven, hoor ik zojuist een rake column op radio 1 over topsporter Ellen van Dijk. Met een zoontje van 9 maanden, heeft zij al kolvend haar weg naar de Olympische Spelen gebaand met nog een gebroken enkel plus operatie erbovenop. Zij staat morgen aan de start van een ronde door Parijs, als ik het goed begrepen heb, yeah.

Het herstellend vermogen van topsporters geeft mij meer dan hoop, het geeft mij geloof. Denk ook aan Tour de France renner Jonas Vingegaard met o.a. een gebroken heup en sleutelbeen eerder dit jaar. Slechts drie maanden voor de Tour en meneer rijdt hem afgelopen zondag glorieus uit. Toevalligerwijs heet zijn dochtertje Frida. Wellicht vernoemd naar nog zo'n topper, Frida Kahlo, die het buitengewone regeneratieve heeft kunnen aanspreken in haar bewogen leven en lichaam. Het kan dus! En het gebeurt ook. Kijk naar hoe snel wondjes kunnen genezen bij kinderen (June en haar houten speelgoed :o ). Die magie hebben wij dus in ons lichaam meegekregen. We hebben er allicht heel veel voor gezet. Al is het alleen het geleefde leven en haar ervaringen waardoor we het niet meer kunnen bereiken. Laten we langzaam beginnen met afpellen en het geloof in ons krachtige lichaam weer aanwakkeren. Wellicht kunnen we niet terugkomen tot die basis, maar samen met de wijsheid die komt met de jaren zouden we misschien wel een heel eind kunnen komen.

Een vrouw kan dromen...

Terug naar vrouw zijn als patiënt of patiënt zijn als vrouw. Er zijn fantastische initiatieven van zorgprofessionals om aandacht hiervoor te vragen, er is steeds meer focus op de "knowledge gap". Het zouden alleen geen initiatieven achteraf, i.e. na goedkeuring van het een en ander, hoeven zijn als het in de basis zou worden meegenomen. Hopelijk gebeurt dat steeds meer en meer (wie weet kan ik dat ooit nog goed onderzoeken). Anno 2024 is het de hoogste tijd dat het geen vraag meer hoeft te zijn, wat betekent dit voor mij als vrouw? Of welke dosis geldt er dan voor mij? Ik ben ondanks het aangeven en vragen bij elke zorgprofessional, toch voor onnodige verrassingen komen te staan, die wel degelijk (negatieve) impact hebben op revalidatie. Had ik zelf meer (zoekmachine)onderzoek moeten doen, vraag ik mij nu af en in welke tijd dan? Bijvoorbeeld dat het kolven andere hormonen vrij maakt dan het direct borstvoeden; dat dat weer invloed heeft op je cyclus; en dat anti trombose medicijnen dan geen fijne combinatie zijn, al helemaal niet met een laag Hb gehalte. Laat dat hele jonge moeder zijn achterwege (ja ja, ik weet dat Ellen en ik een hoge uitzondering zijn), deze interactie had aan elke vrouw kunnen (/ moeten?) worden doorgegeven. Zeker als je al nauwelijks in staat bent om je zelfstandig om te kleden (het lukt!! Zij het langzaam). Het heeft allemaal invloed op elkaar, we zijn één geheel, en het vrouw zijn, het mens zijn houdt niet opeens op na een operatie. Ik hoop zo dat vrouwen net zo standaard mogen worden als mannen in de genees- en gezondheidskunde (en niet alleenvrouwen maar vele ondergeschoven meerderheden en intersectionele groepen (sorry ik weet niet of ik het woord goed toepas). Wie weet vinden we dan zelfs ondersteunende processen in het (vrouwelijk) lichaam die juist kunnen helpen en bijdragen aan het genezingsproces.

Voor nu veel plezier misschien met de Olympische spelen, waar er is gestreefd naar een 50/50 deelname. We have come a long way! Ondertussen ga ik hier in Den Haag nog braaf verder met 50% belasten van die heup;)