Zelf mogen doen

Zelf doen, die periode is nu aangebroken. Wat een verantwoordelijkheid. De orthopeed is op vakantie, de fysio is op vakantie. Freedom!! Haha ja en nee. Want met vrijheid komt eigen verantwoordelijkheid en dus een oefening in vertrouwen. Niet te ver te gaan, niet te langzaam te gaan, niet te snel te gaan, niet in het hoofd te gaan, niet vergeten te gaan. Daarbij komt ook iets moois; dichter bij jezelf komen, je gevoel, je lichaam, je geloof, zelf mogen doen maar niet alleen, die grenzen, het opbouwen. Das fijn...en eng. Want zonder extern commentaar, is het interne commentaar desde luider. Hoe moeilijk is het om onderscheid te kunnen maken naar wat zuiver en liefdevol en dus helend is. Onzekerheid uit mijn ego ligt op de loer: de vorige keer heb ik het zo gedaan, dus moet ik het deze keer niet diametraal (jup een spellingsgokje, verlang naar die goeie ouwe tijd met die dunne blz van het woordenboek) anders doen? Of deed ik de vorige keer niet teveel en doe ik dat nu, weliswaar anders, niet weer? En 1 dag geen oefeningen was vóór het ouderschap ondenkbaar (shame!); krijg ik nu strafpunten of is het ouderschap al genoeg oefening op sommige dagen? Dat hoofd draait overuren en dat lijf heeft het maar te verduren...

En dan denk ik maar aan al die topsporters: de ene nog gladder gestreken na de kreukels, dan de ander. (Ik kreeg n.a.v. het afgelopen verhaal nog meer toffe voorbeelden van topsportende vrouwen en mama's en hun bevochten rechten!) Ook denk ik vaker aan onze voorouders en wat zij te dragen hebben gehad én overleefd hebben, against all odds. Dat helpt. "Niet denken" zou misschien nog meer helpen, maar hè ik heb geen nieuw hoofd gekregen ;). Gelukkig helpt het ouderschap wel bij het "niet overdenken" en ben ik erachter dat het gezin voor mij een natuurlijke pijnstiller is (ook kan ik me goed voorstellen dat het voor anderen een bron van vermoeidheid is hihi, maar dingen kunnen naast elkaar bestaan;). Niet dat June ([e-38] Feo) die druk op haar schouders moet gaan voelen. Hopelijk dat ik stilletjes kan helen in haar aanwezigheid. En niet alleen in de hare, in die van iedereen: van de spontane pizza van de nieuwe buren, totaan de bemoedigende Dagtekstjes en de hulpkaravaan hier over de vloer. Wat een rijkdom, die ik een ieder gun.

Van welk dal dan ook je aan het re-valideren bent. Ik hoop dat het op je pad komt en je het herkent...