Toegeven

Even een momentje alleen thuis vanwege de zoveelste lieve dierbare, die June heeft meegenomen op een wandelingetje. Dus opruimen, vloer onder de kinderstoel schoonmaken op 1 been, afwassen, zelf haren kammen onder de douche, bed opmaken, was erin, kolven afwassen, opnieuw kolven, radio aan, radio uit. Wat laat de wereld ons zien hoe ver we afgedwaald zijn van liefde, van onszelf. Dus muziek aan, dat geeft vrolijkheid. Vertrouwen houden, liefdevol blijven, vergevend zijn. Op elk niveau, dus ook naar mezelf.

Dit begin van de blog stond al een week open, maar van verder schrijven kwam het maar niet.

Ook ik heb weleens een baalweek. Zo eentje waarop je op een plots loszittende wcverhoger ploft met te hoge nood; waar de zwaartekracht je in je macht heeft; waar de pijn de boventoon voert; en waar je baby al je gevoelens en frustraties haarfijn spiegelt.. in plaats van pas op de plaats te maken, zet je nog een tandje bij. Dan duurt het even voordat je daar weer uitkomt. Omdat je je lieve huisgenoten daarin meetrekt. En dat is lastig. En ongewenst en hoe lief al het bezoek ook is en je je op het moment zelf aan optrekt, in de avond verzink je er weer in. Totdat het spartelen te vermoeiend is en je moet toegeven dat je gespannen bent, de pijn even de overhand heeft en je niet de leukste moeder en partner kunt zijn. Daar zit je dan met al je positieve oneliners naar buiten toe, die er maar uit blijven floepen.

De afgelopen twee weken waren opbouwend, in allerlei facetten: van twee handen aan de rollator naar één (en afentoe geen :o!); van naar June kijken naar haar in mijn armen troosten; van binnenshuis shufflen naar wandelen achter de kinderwagen; van relatief stabiele pijn naar opbouwende pijn; van minder bemoeien met het huishouden naar één en al bemoeienis :p (arme arme Feo;); van 24/7 hulp naar uurtjes alleen met June en een hotline; van revalidatie-bubbel via sport-bubbel naar wereld-bubbel (en misschien toch weer terug, want vrouw o vrouw what's going on.. :/ ). Dit alles stelde mijn stemming en mijn "goed huisgenootschap" op de proef. Zo'n baalweek is me niet vreemd, alleen dan wel lekker in je eentje en oke, over de app, zweeelgen.. Met huisgenoten, partner- en dochterlief, das een ander verhaal. Och dan ben je er tegen aan het vechten, dan mag en kan het er eigenlijk niet zijn, maar piept het overal tussendoor en zitten ze alsnog met jou in de klaagzang (een publieke excuses lieverds, bij dezen). Dan is het het befaamde 'Tel je zegeningen' herhalen herhalen herhalen. Uit dat hoofd, niet afdwalen: steeds kijken wat je voor je hebt, waar je wel niet mag zijn in dit mooie leven dat je gegeven is (en waar je dierbaren zijn, dankbaar voor de pasgeborenen (A)). Beleef het moment: als nu telkens lukt, dan lukt het eigenlijk dus altijd. Dus zit niet in over de toekomst, maak steeds van nu het beste, naar je kunnen. En stop toch eens met die lijstjes: afstrepen is heerlijk, maar niet in een periode waarin het niet gedane je met CAPS LOCK blijft achtervolgen. En toegeven, dat ook jij die chagrijnige patiënt kunt zijn, stiekem vaak genoeg bent voor je familie. "Ik heb een heel zwaaaaaar leven, nee maar echt waaaaaar". Er zal wel een kern van waarheid zitten in al die sketches ;