September kriebels en zorgen

Op de hometrainer richting de 5 minuten whoop whoop, groen licht! De orthopeed was tevreden vorige week: de foto gaf geen verontrustend beeld, maar we weten nu beiden dat we niet te vroeg moeten juichen. Het is behalve de nieuwe heup, natuurlijk ook nog dat hele hekwerk (met uiteindelijk zelfs 6 schroeven (de inventaris is weer compleet ;) die misschien toch wel een klein beetje uitsteken :s ... mmmm). Ik moet vooral focussen op looppatroon en houding en niet te hard van stapel lopen met alle oefeningen. Ik mag wel proberen te hometrainen en het zwembad zou ook kunnen wat hem betreft. Ik heb er zin in! Opeens wil ik alles zelf, voor June zorgen, haar voeden, naar het zwembad gaan voor therapie, achter het stuur kruipen, vrijwilligerswerk weer oppakken en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Gelukkig helpt het Universum een handje mee en houdt een blinkende spiegel voor. Feo wordt goed ziek, June krijgt twee mega voortanden en is zo warm als een kacheltje, met als gevolg een september hittegolf in huize Den Haag. Het zorgen en de warmte-pijn zetten / houden me op mijn plaats. Daardoor wordt het zichtbaar wat wel en wat niet lukt. De rollator blijft steeds vaker in een vergeten hoekje staan; June weigert de fles dus ik moet (mag(A)) wel alle voedingen geven; de kinderwagen draait overuren binnen en buiten. Kleine wandelingen grote wandelingen. Ik kan onze kleine wijk (inclusief verbeterpunten;) en zij mij steeds beter uittekenen. De fysio is verbaasd wat er in deze omstandigheden lukt. Ik wat minder, de turboraket heb ik altijd achter de hand, alleen alles komt met een prijs.. de brandstof raakt op.

Ook daar heeft het Universum, de Liefde, God, onze voorouders, het toeval (kies wat resoneert) een antwoord op. Rechtsom de auto indraaien is nog een no-go (maar goed dat we niet in Engeland wonen) en het therapeutisch zwembad blijkt nog steeds gesloten. Iets met uitloop van correctiewerkzaamheden van de verbouwing in het voorjaar. Het verzorgingshuis waar het in ligt heeft het er maar zwaar mee. En mijn mede-revalidanten ook. Steeds meer verzorgingshuizen (en gemeenten) sluiten hun zwembaden, ondanks het water zoveel verlichting en plezier kan geven aan haar bewoners (en surrogaat bewoners zoals ik). In de berekeningen is het gewoon niet meer rendabel, netals zoveel eigenlijk effectieve en preventieve dingen in de zorg. Muziektherapie, vers gekookt eten, zonnekracht van buiten... het plezier, het leven verliest een beetje glans daardoor. Het is net hoe je de rendabiliteit berekent. Of toe kan geven dat je het niet allemaal kunt kwantificeren.

Want och wat kan plezier [e-38] liefdevol eten de zorgvraag verlagen en de levenslust (en werkplezier) verhogen. Daarom zet ik hier thuis bij de ziekenboeg hoog in op eten en entertainment ;). Het bananenbrood met vrolijke wortel en courgette staat in de oven; moeders worden ingevlogen en naar de Ekoplaza gestuurd; goede series geselecteerd (Kaos!) en ik probeer een klein dansje voor ze te doen in mijn Frida jurk op de zomer toppers. Gelukkig beginnen Feo en June weer vrolijk mee te zingen en brabbelen, zodat mijn brandstoftank ook weer langzaam wordt aangevuld. Step by Steph. Wat is een lach toch een goed medicijn!