Vooruit met die geit(enwollensokken)!

Het blote-voeten-beleid begint wat nijpender te worden nu de herfst echt zijn intrede heeft gedaan. Mijn voor het eerst door mijzelf geknipte teennagels (yeah!) slaan blauw uit en niet omdat ik ze ook gelakt hebt. Sokken aandoen is een klasse apart: om over veters strikken maar niet te beginnen. Het blijkt een kwestie van je zetelen op de juiste ondergrond (die bank waarvan je denkt dat je er nooit meer van kan opstaan), de juiste sok uitkiezen (zo eentje waar het elastiek zijn beste tijd heeft gehad) en je buig(en wils)kracht aanspreken (hyperdepieper de hypermobiliteit). Wat een verademing, dit was de laatste aankleed-uitdaging waarvoor ik geen alternatief had kunnen vinden.

Voor mijn huisgenoten wordt het langzaam weer zoals in de pre-OK tijd. Met de grote groene douchestoel weer bij haar rechtmatige eigenaar, de thuiszorgwinkel, hebben we het laatste niet-in-ons-bezit-zijnde hulpmiddel de deur uit gedaan! De op de kop getikte sta-op stoel is ondertussen volledig door Feo omarmd. Het loont om op gegeven moment zelf hulpmiddelen aan te schaffen, al is het alleen voor de administratiedruk. Ik heb minstens drie brieven van de thuiszorgwinkel ontvangen met een opsomming van het geleende, inclusief wel of niet doorgestreepte huurprijs per dag (verzekeringsafhankelijk, anders tikt de meter aardig door). Blijkbaar raken hulpmiddelen nog weleens in de vergetelheid in een huis.. of belanden ze op straat. Zo botste ik gister bijna tegen een po-stoel aan, die de al-zo-smalle stoep blokkeerde. Ik maak steeds grotere wandelingen achter de kinderwagen, alleen zijn de stoepen hier niet om naar huis te schrijven. Al heb ik daar vorig jaar wel een brief over geschreven naar de stadsdeeldirecteur. Zij is zelfs langsgeweest (Go gemeente!) en we wachten nog steeds op verbetering. Dat kan ook komen, doordat hier voor de 15e keer de stoep is opengebroken voor Joost mag het weten welke provider/warmtelinQ/schatzoekers. Afijn, samen met de stapel brieven van de zorgverzekeraar, heb ik zo mijn handen vol aan de administratie: declaratieformulieren, toestemmingsformulieren, bonnetjes, printers, scanners, pogingen tot elektronische handtekeningen (zelfs in paint waren ze mooier geweest). Ik voel me net een minister, ware het niet dat ik na 13 ziektejaren nog steeds dingen over het hoofd zie. Althans, aldus het systeem, dat achteraf maar regels en formulieren blijft toevoegen, lijkt het. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik hier niet eerder over heb geschreven, dus ik zal er niet meer zinnen aan uitgeven.

Dan was er nog een ander zoethoudertje deze maand: een enthousiast kind dat het liefst de hele dag wakker is. Dat zorgt voor leuke fysiotherapeutische doelen: in en uit de lage box tillen, het voordoen van kruipen, leren omdraaien naar je billen, weer opstaan, en weer terug want magnetisch zand van de vloer leren opruimen (waarom heet het dan magnetisch zand??!). June fungeerde een aantal keer als stand-in voor een oefenpop, maar bij de 4e keer in en uit de autostoel tillen was ze er wel klaar mee. Gelukkig voor haar kwam haar oma net binnen: voor mij werd het al spartelend juist steeds meer een oefening van het echte leven. Ook kom ik er meer en meer achter dat babyspullen niet uitblinken in gebruiksgemak (TU/ers neem eens een kijkje bij zulke producenten). Ik gok dat elke oppasoma of -opa daar wel over kan meepraten. Om maar te zwijgen als je artrose of verminderde kracht hebt. Flesjes opendraaien, kinderwagenstand veranderen, kinderstoelen in het algemeen, autostoelen, alle stoelen verstellen.. Alles moet miraculeus met twee handen..tegelijk! die je o zo nodig hebt om je kind in te klemmen zodat het niet kukelt. Feo en ik hebben er wel handigheidjes in gevonden (gebruik een oefenlepel ipv kleine babylepel voor je eigen grip en laat de rest door je baby met de handen eten), voor tips weet ons te vinden (is een ware kennisniche). Zo hebben we ook eindelijk een tandem aangeschaft inclusief kinderzitje, een mobiele hometrainer om maar zo te zeggen. Zo kan ik functioneel trainen;)

Tot slot hebben June en ik de naam van deze blog eer aangedaan en gezwaaid naar koningin Maxima, op onze allereerste Prinsjesdag in de stad. Onze nichtjes, neefje en moeder waren zo lief en gezellig om ons te begeleiden naar de kolkende mensenmassa (ik had lege tribunes verwacht aldus de nieuwsbulletins in aanloop naar de derde dinsdag van september). De aardige politieagenten dachten goed met ons mee voor de beste (minst hobbelende/ gestremde) route naar het Lange Voorhout. Helaas haalde uren wachten op de koning in het volk niet het mooiste naar boven en kregen we hier en daar gemopper toen we met kinderwagen en rolstoel voorzichtig door de menigte manoeuvreerden. Misschien was het onze blinde moed en enthousiasme die ze stiekem benijdden, laten we het daar maar op houden ;).