Even landen.

Wat een sereniteit, een lichtgroene muur, het tikken van de regendruppels op de spar, goed gevulde bloembakken (met potgrond!), een raam dat openkan..

Oh en één opgewonden toeter, want hé we zijn weer in Den Haag en Nederland en Turkije hebben gewonnen olé!. Waar verwacht te hebben dat Turkse toeters mijn nacht zouden kleuren, was het dit keer het wachtmuziekje op de alarmtelefoon die na mijn oproep op standje 100 door de speaker schalde. Minutenlang. Hilarisch. De verpleegkundige (met de derde naam van onze dochter:) dacht welke raddraaier draait er om half één snachts keihard papaparapapapaaaaraparapa (ze verdacht mijn buurvrouw;). Maar begreep bij binnenkomst in de kamer dat ze mijn oproep niet had opgehangen, maar per ongeluk in de wacht gezet. Krijg je ons bewoners wel mee wakker haha. Want het bleef niet bij mijn speaker, vanmorgen vroeg besloot ook mijn buurvrouw het journaal te kijken en je raadt het al, op standje 100. Ik schrok me een hoedje. Zij had er wat minder moeite mee zo te zeggen.

Hier in Residence Haganum verblijven een variëteit aan gasten. Naast de vaste bewoners van 't zand om maar zo te zeggen, heeft het ook een functie als zorghotel en eerstelijns verblijf. Er zijn hier mensen die tijdelijk hun huis uit moeten vanwege verbouwing; mensen die hun mantelzorgers even ontlasten; mensen die komen ontspannen en mensen die komen herstellen netals ik. Al ben ik het hokjesdenken helemaal zat en behoor ik net zo goed tot de categorieën erboven.

Het is een plek waar de vraag wordt gesteld: wat heb je nodig? En vervolgens ook de tijd is om te luisteren naar het antwoord. Ik gun iedereen die in de zorg werkt een periode om weer met die aandacht te kunnen werken. Zo kan er weer ruimte ontstaan voor je passie, mensen helpen is het meestal, en kun je voelen of het vak je nog ligt of dat je beter een ander beroep kan vervullen (want hè leeglopen door geen passend werk is geen uitzondering in de zorg)

Sinds gisteravond zijn we hier en de overgang voelt voor ons net zo abrupt als voor jullie wellicht na het lezen van het vorige verslag. Het leek alsof maandag de resetknop was in gedrukt in het ziekenhuis en alle opgebouwde kennis in één keer over de schutting werd gegooid. Er werd medegedeeld dat ik orthopedisch uitbehandeld was; de neurologie me niet wilde overnemen; en dat ik zonder indicatie naar huis moest of zelf het zorghotel moest regelen. En oja om 11u de volgende dag eigenlijk het liefst, want het bed was nodig. Ik wil er niet teveel letters aan vuil maken, maar jullie begrijpen dat we toen in lichte paniek raakten. We zouden nog met de neuroloog overleggen over de episodes als die toenamen (ja!); de fysiotherapeut was gewoonweg niet meer komen opdagen sinds zaterdag; en het mobiliseren was nog lang niet op niveau ontslagcriteria, het minimale niveau. Bovendien betekende ontslag een rit van 2 (!) uur (wat voor een net geopereerde heup een aanslag is, laat staan het trombose gevaar) en een wederom ongeoefende nieuwe transfer. Ook was mijn lijf ondertussen zo uitgeput van de opeenvolgende episodes dat ik juist achteruit aan het gaan was. Meer autonome functies begonnen te haperen zoals de blaas en de temperatuur.

De gehele dag zouden wij terug worden gebeld: door het transferpunt (die het zelf onverantwoord vond dat ik zonder indicatie zou worden weggestuurd); de fysiotherapeut (die op zondag al had moeten komen) en de neurologie (waarvan de weekend-arts maandag afwezig was en de afdeling het dossier maar had gesloten). Feo en ik zijn overal achteraan gegaan, maar ontvingen geen telefoontjes en de fysio was AWOL. Het zorghotel moest ondertussen bevestiging ontvangen dat ik daar kwam want anders ging ook dat plekje naar een ander. Thuis was gewoonweg geen optie. Ondanks dat zonder indicatie een groot deel voor onze rekening zou komen in het zorghotel. Feo is tot laat gebleven om alles in te pakken en mijn vader gecharterd om dinsdagochtend met het ov te komen en ons maar zo goed en zo kwaad mee te helpen met de overtocht. De avondzuster begreep ook helemaal niks van de situatie. Ook in het dossier was ik fysiotherapeutische niet ontslagklaar gevinkt, we hadden nog niet eens geoefend op krukken , en ik was nog lang niet adl onafhankelijk om veilig naar huis te kunnen. De episodes bleven ook komen.

Waar het op lijkt is dat de complexiteit, once again, de verantwoordelijkheid heeft doen vergeten. De zaalarts, niet die van het weekend dat was natuurlijk een ander, schoof het op de neurologie en thuis heeft u toch ook deze aanvallen. Terwijl we erop wezen dat we hoogstens 4x per jaar dit hebben meegemaakt, waarvan 2 na de keizersnede, en nu 4x per dag en ons daar geen raad mee weten. De röntgenfoto zag er toch goed uit en dat ik niet adl onafhankelijk was lag toch niet aan de heup... Terwijl het trainen met de fysio niet beperkt werd door de episodes, maar ik gewoonweg vergeten was. Het werd een ja nee discussie. Waar ik heel verdrietig van werd. Het ziekenhuis had een keuze uit verschillende aandoeningen om de nazorg te regelen en had al op basis van niet behaalde simpele heup revisie ontslagcriteria het kunnen onderbouwen en heeft gekozen alles te negeren omdat ik niet their usual patiënt was. De wil was met de maandagzon verdwenen. Alleen al hypermobiliteit vergemoeiljkt herstel, tel daarbij op het lopende herstel van de recente keizersnede, de restschade van luxaties van de schouder, de hernias, pick one negeer die hele episode's, en je hebt al een indicatie.. zoals jullie horen ben ik hier verschrikkelijk teleurgesteld en machteloos over. De chaos werd compleet toen de zaalarts dinsdagochtend binnenkwam met"we hebben het zorghotel gebeld en daar is geen 24u zorg, dus het is een keuze". Welke?? Nou ja ik kan hier nog veel langer over typen, ik zal stoppen want volgens mij leest dit veel minder fijn dan mijn andere verhalen. Maar ook ik ben maar mens en kan maar zoveel dragen en meteen verdragen.. maar he het universum had me al signalen gegeven. Zondag deed mijn hoog laag bed het niet meer; de wc verstopte; de televisie reageerde nauwelijks meer; de stekker van de alarmknop was er mysterieus uitgevallen maandag; en bij weggaan was de lift buiten dienst.

Resultaat is gister einde van de middag aangekomen in Den Haag met een kei sterke bezorgde partner en vader die maar voor alle zekerheid alle ziekenhuizen op de route hadden genoteerd. Ik ben nog aan het bijkomen van die aanslag, maar ben in een warm bad gekomen. Waarbij de zorgverleners over mijn rug aaien bij een aanval. Ach wat had ik dat nodig... En June kan elk moment komen met mijn moeder, daar ga ik vast van opknappen :)