De rust doet goed

Al een tijdje sta ik in de wacht bij de orthopedieafdeling (gelukkig was ik niet de enige moeilijke patiënt daar?). We hebben de heldendaad hier verricht: ik ben een antiheld in in mijn eentje pleisters verwijderen. Er blijken nog wat zwellingen te zitten rondom de wond en ja dan moet je dus bellen naar de verpleegafdeling. Vandaar dat ik toch weer contact opzoek met de afdeling. Kan ik meteen de vraag stellen naar de werking van " Simplex antibiotic cement" op borstvoeding dat ik blijkbaar heb gekregen om de prothese vast te zetten.. ik kan me voorstellen dat dat gereguleerde afgifte geeft, dus voor hoelang...? Maar het goede nieuws is, ik heb al anderhalve dag geen oxycodon ingenomen. Vooral wilskracht (borstvoeding aan June zometeen!!); maar daarmee nemen ook de trillingen af. Het is een correlatie nog geen causaal verband. Maar kan me heel goed voorstellen dat dat spul niet mee heeft geholpen, gezien de herinnering van de inspanning die het afbouwen daarvan een paar jaar geleden heeft gekost. Ook helpt de rust hier.

Wat een bemoedigende troostende reacties van jullie op de vorige blog, dankjulliewel. Het verhaal is natuurlijk gekleurd vanuit mijn perspectief, maar Feo en ik zijn nog steeds ons hoofd aan het breken waar het nou communicatief/procedureel zo is misgegaan. Gezegd moet worden dat die dinsdagochtend na onze wanhopige reactie op de mededeling dat het zorghotel niet zou voldoen, de zaalarts in dat uur voor ontslag zelf(?) wilde / dat wij nog wat anders probeerden te regelen. Maar wij hebben toen gezegd dat dat niet meer haalbaar was. In een uur kun je niet een plekje regelen en waar zouden we dan terecht komen.. ergens tussen Nijmegen en Den Haag?

Uiteindelijk zag ik gister in de ontslagpapieren dat er bij de de indicatie voor fysiotherapie niet eens het vinkje "aan huis" is aangekruist. Dat is het aller minimale... Ook heb ik een hele lijst meegekregen van alle implantaten die ik heb gekregen inclusief voorraad item en cat nummer. Hilarisch. Op de röntgenfoto tellen wij zeker 5 schroeven (ja schrok ik ook even van, ik dacht alleen een prothese en titanium netje, blijk ik het hele IKEA bouwpakket te hebben gekregen): in de inventaris staan er maar 4, wel met verschillende lengtes. Dat moet ik bij de controle over een paar weken ook maar even bevragen, misschien dat de Pax kast van de orthopeed nu een schroefje mist.

Gelukkig klopte de inschatting niet dat het zorghotel niet de 24u zorg/hulp bij transfers [e-38] trillingen kan geven. Dat gaat hier goed. Ook zonder indicatie (en ik heb uitgerekend dat voor de korte periode dat ik hier kan blijven met de aanvullende verzekering de eigen bijdrage ongeveer even hoog zal zijn (damn you privatisering van de zorg, de ongelijkheid wordt groter en groter). Feo [e-38] June hebben hier gister de show gestolen door mee te eten en daarmee ons bewoners op te vrolijken. June haalt de gemiddelde leeftijd hier ver naar beneden, dus je begrijpt dat haar rol als knuffel-baby aka CliniClown met open armen werd ontvangen. Ze werd nog net niet uit de armen van Feo gelicht, geen spierspasme hield dat tegen. Al beslist ze zelf naar wie ze meteen lacht, denk dat ze nog dicht bij haar gevoel en de energie van anderen staat. Blijf maar lekker eigen, lieve June.

Gister heeft ze voor het eerst flesvoeding mogen/moeten drinken, bio geit (kiezen we maar meteen voor the Goat hè!), eindelijk eens wat anders dan die borstvoeding zullen we maar zeggen. Het ging er gelukkig in als zoete koek. Wie weet mag ik binnenkort weer voeden. Van de wacht ben ik ondertussen in de status "teruggebeld worden" gezet. Heb ik mooi deze blog kunnen schrijven. Ik wacht braaf af.