Transfer-vrij

Smullen bij het voetbal! De timing van het EK is werkelijk fantastisch (oke stiekem heb ik mijn operatiedatum daar ook een beetje op geselecteerd). Helaas zijn hele wedstrijden uitkijken nog steeds een uitdaging voor me. Ik ben OPNIEUW in slaap gevallen tijdens de tweede helft (en het schrijven van deze blog) om er vervolgens om 02.00u 's nachts achter te komen, dat ik heel efficiënt toch alle doelpunten had meegepakt in de eerste helft. Wat een bewonderenswaardige voetballer toch die jonge Yamal!

Het is ondertussen D-Day voor oranje en ook hier word ik omringd door bewonderenswaardige mensen (met oranjekoorts). De vrolijke helpenden [e-38] verpleegkundigen hebben elk een verhaal. Hun zorgende hand, die zelfs op eigen initiatief vanmorgen mijn krullen heeft getemd, heeft haar grondslag thuis. Ik hoor krachtige verhalen over het bijstaan van zieke partners, thuiswonende kinderen en het ondersteunen van dochters met kleinkinderen. Met iedereen kan ik wel relateren: een rijke verzameling van culturen, levenspaden en leeftijden, o wat houd ik van Den Haag. Er is hier tijd en ook de bemoediging vanuit de werkcultuur voor het maken van een praatje en een luisterend oor. Wat een vitaliteit brengt dat. Al zie ik nu de zoveelste pluim sigarettenrook voorbij trekken vanuit de binnenplaats (wat roken onze ouderen toch de meest bijzondere tabakssoorten hedentendage). Misschien ga je dat wel doen als je ouder wordt: even een eigenwijze (rook)pauze creëren en een lekker praatje. Gewoon dat stukje vrijheid en eigenheid opzoeken binnen dat wat voortaan allemaal voor je gedaan moet worden. Zo gek klinkt dat eigenlijk niet...

Oké terug naar de vitaliteit: Feo en ik voelen ons zowaar sterk genoeg om te gaan nadenken over terugkeer. Met de training van de fysio en mijn engelengeduld ben ik nu bijna transfer-vrij, ik bedoel transfer-onafhankelijk ;). Het douchen en aankleden is nog wel met hulp, maar ik heb nog lang niet alle (helping hand) trucjes van de vorige revalidatie uit de kast getrokken. In een zekere zin ben ik ook wel transfer-vrij: ik mag zelf beslissen wanneer ik naar huis ga, wat een verademing (en nu denken we dus zelfs eerder dan de ingeschatte dagen, als we het over prikkels in de zorg hebben). Al met al zullen we een afweging gaan maken of de helpende hand van de thuiszorg opweegt tegen de onrust die het wisselende schema van de thuiszorg wellicht zal brengen (het is niet mijn eerste rodeo;). De waarheid is ook dat ik June en Feo verschrikkelijk mis, zo thuis met zijn tweetjes. Nu ik volledig van de oxycodon af ben en ik definitief geen antibioticakuur hoef (afgelopen zaterdag kwam er een uitslag binnen dat er wellicht een bacterie in mijn heup zou zitten), zou ik June graag weer afentoe willen voeden. Het stoppen was toch wat abrupt voor haar, en, ik moet bekennen, ook wel voor mij. We vinden het wel spannend, maar officieel zou het weer mogen. Ik heb me de afgelopen dagen voor alle zekerheid vol gegoten met een natuurlijk penicilline die Feo had gebrouwen naar ouderwets recept: ui, knoflook, kurkuma, sinaasappel, grapefruit en jawel muntolie (iets waarbij de movicolon tot een heerlijke cocktail verbleekt, voor de kenners hehe). Red Bull is er niks bij. Dus misschien is het wel tijd om naar huis te vliegen, de bezem staat al klaar zei Feo;).

Maar nu eerst, veel plezier met Oranje [e-38] de drie andere leeuwen (The Three Lions, ik leer elke dag)!