Overwaaien

Aiaiai het gaat steeds een beetje harder regenen, June's kinderboekje in het raam is al doorweekt.. Volgens mij heeft God het weer geschapen om nader tot elkaar te komen, want het is het gesprek van de dag hierbinnen. Dat we nou net deze dag hebben uitgekozen voor onze gedroomde exodus naar huis per rolstoel, het is immers een kwartiertje wandelen, voegt nog wat extra jeu aan de gesprekken. Ja ik heb het plan nog steeds niet opgegeven, hoe vaak hebben onze weer-tvsterren het niet bij het verkeerde eind? Bovendien is het praktisch Scheveningen hier en over de kust waait alles over.

Ik heb al heel wat handen mogen schudden ter ere van mijn afscheid, zowel van de bewoners als van de verzorgenden. Wat zijn de mensen hier toch lief en vooral ook vrolijk. Gelukkig kunnen June en Feo er ook wat van. Hopelijk kan ik dat ook vasthouden thuis, opdat ik niet verander in een chagrijnige yeti. Ik heb heel wat series gekeken dus mijn hoofd (en dromen) gaan alle kanten op (Star Wars; Modern Family; The talented mister Ripley (is geen film om halverwege in te komen). Toen we de afstandbediening eenmaal aan de praat kregen, heb ik mezelf ondergedompeld in day time televisie. Ik dacht wat kan ik nou niet doen als ik zo thuis ben, dus heb lekker koekjes bij de decafé koffie gegeten; series achter elkaar opgezet; de administratie zonder onderbrekingen gedaan; hete thee gedronken (oke gemiste kans, vaak vergat ik het kopje thee metvhet zakje erin of was ik minutenlang onderweg van de ene kant naar de andere kant van deze balzaal)!; en zit nu lekker naar radio Soul [e-38] Jazz te luisteren , waar ze toevallig het liedje draaide waar ik bij de jazz demogyjada op gedanst heb een kwart eeuw geleden, "I am every woman". Ook heb ik wel wat nuttigs gedaan hoor. Ik heb mijn looprekafstand opgebouwd tot aan de lift, das één hele lange gang door. Gister met de fysio hebben we ook een aantal situaties van thuis gesimuleerd. Bijvoorbeeld een kleinere wc: wat ben ik blij dat ik elke dag mijn oefeningen heb gedaan de afgelopen jaren, the single leg squat is er niks bij. Ik mag zo nog even niet hometrainen, dus hoop op een andere manier soepel te blijven en de koekjes eraf te trainen. Wanneer ik veilig een trappetje af kan met krukken, kan ik weer naar hydrotherapie het zwembad in, daar kijk ik enorm naar uit. Gister heb ik ook voor het eerst op krukken geoefend. Dat is nog even puzzelen, want vannacht was het geen feestje in mijn schouders. Ook niet in mijn onderrug en mijn rechterbeen doet ook topsport. Alles is een faaase denk ik maar. Deze new born parents uitspraak van een vriendin heeft me ook geholpen door de revalidatie van de keizersnede. Daarover gesproken, ben ik super trots op mijn buikspieren, die worden nu extra belast en zijn officieel nog aan het herstellen. Oké einde stukje veren [e-38] fysieke ongemakken.

Elk moment kunnen mijn vader, schoonbroer, schoonzus en partner binnenkomen om mee te helpen met de overtocht, of misschien zitten ze al gezellig beneden koffie te drinken bij het haardvuur (ik ontdekte gister een soort openhaard hier oh my). Ik wil een ieder hier bedanken voor de geduldige zorgen. Tijd maakt zoveel dragelijk. Ik zou deze zorg zo gunnen voor een ieder, ik baal dat dit stukje private zorg is, zelfs in het Nederlandse zorgstelsel. Deze herstelkracht kun je zo gebruiken als patiënt. Ik hoop dat de zorg ooit weer (terug) kan naar ook een stukje verzorgen, naast verplegen. Ook in de eerste dagen na een operatie heb je een stukje verzorging nodig. Aan de goeie wil en motivatie van de kanjers in de zorg zowel in het ziekenhuis als in het zorghotel zal het in ieder geval niet liggen.

Ik bedank jullie allen hier dat jullie dat stukje nu op jullie hebben genomen (en zo zelfs een stukje verpleging thuis op jullie zullen nemen..). Mijn hart gaat uit naar een ieder zonder zo'n mooie mantelzorgkring...

Nou wij gaan overwaaien, tot in Agga Centraal haha (dat is dan een nieuwe blog-reeks op www.waarbenjij.nu/bijmaxima, net als deze residentie verschillend was van het ziekenhuis)!